Nico - Fanny - 1 grudnia

Nicolas będąc u Emily zadzwonił do Fanny. Musiał jej wytłumaczyć co się stało. Pewnie odebrał ktoś ze służby, więc poprosił o panią domu i czekał chwilkę.
-Fanny? Przepraszam, że nie przyszedłem... gosposia przekazała ci wiadomość? Bo...-wziął głębszy oddech, aż musiał się oprzeć ręką o stolik, gdzie leżał telefon.
-Liliane nie żyje. Znalazłem dzisiaj jej ciało pod kamienicą...

Akurat szykowała kolację, kiedy Rebeka zawołała ją do telefonu. Wytarła dłonie i poszła odebrać. Miała nadzieję że to nie Henry z informacją, że przyjdzie dziś późno. Od czasu burzy Marchantom w dziwaczny sposób zaczęło się układać. Choć to mogła być jedynie cisza przed burzą.
- Nicolas? Rozumiem, pewnie nie chciałeś nigdzie wychodzić...- zaczęła. Już otwierała usteczka by powiedzieć coś jeszcze, coś pokrzepiającego ale nie zdążyła wydusić ani słowa. Liliane nie żyje.
- Ale...
Wydusiła tylko tyle. Spojrzała za siebie, czy ma fotel za sobą. Usiadła.

Nicolas milczał chwilę, pewnie akurat w momencie, gdy kiwnął Emily głową w podzięce za whisky. Usiadł na jakimś krześle obok stoliczka.
-Ja... ja nie wiem co się stało... ona... ktoś ją zabił...

- Ale... - powtórzyła, przykładając drugą dłoń na piersi. - Jak...?
Liliane Fitzroy nie żyła. A ona dzisiaj wysłała pismo, w którym poleciła awansowanie jej na nową naczelną Podszewki.

Podparł sobie głowę o rękę, ale zaraz potem musiał jednak się napić. Alkohol lekarstwem na cały ból.
-Jeszcze nie wiem... Mają sprawdzić w szpitalu co było przyczyną... śmierci... jutro jestem umówiony na policji... Muszą dorwać tego skurwysyna...
Odstawił szklankę i przetarł sobie twarz, czując łzy na policzkach, które pojawiły się tam mimowolnie.

W rozmowę wbił się trzeci głos, który dla Fanny był tylko mamrotaniem. Dla Nico byl za to całkiem wyraźny.
- Rozmawiasz z Fanny? Tak? - upewniła się - Daj mi ją potem, proszę. Jeśli możesz - i znów odeszła, by nie podsłuchiwać.

Chyba jeszcze do niej nie docierało. Najpierw Ezekiel, a potem Liliane? Burza? Ale jak by się znalazła...
- Została zamordowana? - Była mądra, więc na dźwięk słowa "skurwysyna" domyśliła się o co może chodzić. Zabrała dłoń z piersi i przytknęła ją do ust. Gdzieś dosłyszała kobiecy głos, ale nie rozpoznała go. Słów też nie.
- Nicolas... - nie wiedziała co ma mu powiedzieć. W tak krótkim czasie stracił dwie drogie osoby. Żonę i bliźniaka.

Popatrzył się na Emily i pokiwał jej dwukrotnie głową. Potem odezwał się znów do Fanny.
-Tak, na to wygląda...
Nie wiedział co ma jej jeszcze powiedzieć. Nie miał siły. Powiedzieć, że wszystko z nim dobrze? Nieprawda, czuł się gównianie...
-Jestem z Emily, chce z tobą porozmawiać... Jakoś się trzymam, nie przejmuj się... dam ci ją do telefonu.
Słychać było jak słuchawka została odłożona na stolik, a potem przytłumione głosy, kiedy Nico mówił Em, że może podejść do telefonu.

- Nicolas, ja... - urwała. Co ja? Poklepanie po plecach rodziny mu nie zwróci. Przez ułamek sekundy przeszło jej przez myśl że gdyby była na jego miejscu... aż zrobiło się jej niedobrze.
- Emily? Jaką Emily? - znalazł sobie nową przyjaciółkę? Która byla przy nim w trudnej chwili zamiast niej? Odpowiedzi się nie doczekała.

Odesłała Nicolasa do salonu. Teraz niech on nie podsłuchuje. Podniosła słuchawkę do ucha.
- Pani Marchant? - odezwała się, gdy Nicolas zniknął jej z oczu w salonie.
- Emily Black - przedstawiła się - Po tym, co się stało mam do pani prośbę. Chciałam oszczędzić Nicolasowi sprzątania jego mieszkania i zaproponować pani spotkanie w nim, byśmy zrobiły to same. Na następnych kilka dni Nicolas będzie mieszkał w drugiej sypialni w moim apartamencie. Myślałam, by spotkać się w tym czasie i spakować wszystkie rzeczy po Ezekielu i Lily..

- Emily...? - próbowała jeszcze raz dopytać. Skąd miała wiedzieć, o kogo mu chodzi? Szybko jednak wszystkiego się dowiedziała. Rozmowa z bolesnej i przykrej stała się upokarzająca. Szczególnie przez to, co Fanny wiedziała.
- Black. Nicolas mi nigdy o pani nie wspominał.
Wiedziała, że Liliane bawiła się w udawanie przyjaźni z Emily Black. Każde źródła informacji do tych głupiutkich tekstów w Podszewce były cenne. Tak naprawdę mógł być to przepływ ciekawych informacji. W głowie Fanny pojawiła się uciążliwa myśl: spała z Henrykiem. Dostał to, czego nie dostał od ciebie.
Emily mogła usłyszeć wciągane ze świstem powietrze, jakby Marchantowa chciała coś dodać. Ale nie dodała.

- Nie było czego wspominać - a ploty o jej romansie z Nico musialy przejść przez jej ręce, zapewne. Dobrze, że Emily nie wiedziała o tym, że Henry się wygadał. I to w noc poślubną.
Oh. Jak pięknie. Słyszała cudownie wylewny ton Fanny już z daleka. Aż jej się w ucho chłodno zrobiło.
- Jest pani chętna na takie spotkanie? - zapytała, bo Fanny chyba tam się zapowietrzyła.

Pociągnęła nosem i wyprostowała się. To chyba było dla niej zbyt wiele jak na ten moment. Znosiła więcej i była do tego przyzwyczajona. Ale nie dzisiaj.
- Nicolas jest wrażliwym człowiekiem. Jeśli się na coś takiego zgodzi...
Co Nicolas robił w towarzystwie Blackowej? Już lepiej by było, gdyby przyszedł jednak na ten obiad.

- Nie zgodzi się, jeśli go zapytam. Nie zamierzam pytać - odpowiedziała wprost. Fanny jakby ją coś ugryzło. Biedny Henry.
- Jest wrażliwy - potwierdziła - I dlatego chciałam mu tego oszczędzić. Siedzenia samemu w domu i bycia otoczonym przez wszystkie rzeczy jego brata i żony. Zgadza się pani?

- Zgodzi się - ucięła ten temat. Nicolas może był marudny, ale Fanny dobrze go znała. Ha, przynajmniej tak jej się wydawało, że są przyjaciółmi. Z każdą chwilą ta pewność jednak malała. - W porządku.
Nie miała ochoty przebywać z Emily Black w jednym domu. Domu JEJ przyjaciela. Z Liliane wiązała ostatnio duże nadzieje. Miała nadzieję, że zrobi jej niespodziankę. Posada naczelnej powinna się jej w końcu spodobać, a i nadawała się do tego doskonale. Szybko się uczyła, wiedziała jak pomanipulować głupimi plotkami tak, by odciągnęły uwagę motłochu od nieco ważniejszych spraw politycznych i wydarzeń w mieście. Znowu uczucie żalu zmieszało się z upokorzeniem. Oto rozmawiała z nią, jakby nigdy nic była kochanka jej męża i obecnie nowa przyjaciółka jej przyjaciela.

- Ledwo udało mi się przewalczyć to, by został u mnie - powiedziała, mając nadzieję, że to wyjaśni za wyjaśneinie, że się nie zgodzi.
- Nie chcę się z nim kłócić, teraz to nie ma sensu. Po prostu zabiorę mu klucz i zobaczymy się na miejscu. Kiedy pani odpowiada?

- Och. Został u pani. Rozumiem...
Czyli to nie do niej przyszedł żeby... cokolwiek, wsparła go. Henry pewnie nie miałby nic przeciwko. W końcu mieli kilka sypialni.
- Proszę wybrać termin.

- Tak, musialam go do tego zmusić. Jak mówiłam, chciałam by nie musiał tam wracać - do pustego domu, pełnego rzeczy martwych bliskich.
- Jutro? - zaproponowała. W końcu mogła sobie na to pozwolić. Skacowany Nico, zanim zwlecze sie z łożka..
- Od samego rana, najlepiej - dodała.

- W porządku - zaczęła odpowiadać lakonicznie. Bo co miała innego zrobić? - Będę tam o ósmej.
Naprawdę nie mógł przyjść do niej, a mógł pójść do Emily Black? Fanny chyba się zbliżał okres, ponieważ emocji w sobie miała aż za dużo.
- Do widzenia - postanowiła zakończyć rozmowę nie potrafiąc dłużej rozmawiać z Blackową.

- Do zobaczenia - odetchnęla lekko, nie majac pojecia o co Fanny chodzi. Dzieciak jej ryczy po nocach? Ma od tego służbę. Em też miała. Henry z nią nie sypia? Nie dziwiła się.
Odlozyla sluchawkę na widełki.
KONIEC.