Victor - Josh (godziny wieczorne)

Telefon w domu państwa Grant zdążył rozdzwonić się na dobre, nim Victorowi wreszcie dane było usłyszeć głos po drugiej stronie. Nie wiedząc kto odebrał zaczął raczej formalnie:
- Dobry wieczór, moje nazwisko Howard. Dzwonię ze szpitala. Mamy tu pilną sytuację kryzysową, czy mogę prosić z doktorem Grantem?
A gdy już upewnił, że rozmawia z samym zainteresowanym podjął już w bardziej luźnym, choć naglącym tonie:
- Josh, mamy sytuację awaryjną w szpitalu. Twój stażysta amputował waszej pacjentce Pince jej digitus annularis manus- mógłby powiedzieć palec serdeczny, ale przecież lekarz nie będzie zniżał się do słownictwa znanego każdemu przedstawicielowi plebsu - zdrowej dłoni zamiast odwrotnie. Zaczął już nawet montować tą cholerną protezę zanim się zorientowaliśmy. Niestety, ale musisz przyjechać to wyjaśnić zanim pacjentka nas pozwie.

Josh byk zirytowany. Za chwilę mieli wychodzić, a tutaj telefon ze szpitala. Czy naprawdę świat się zawalił, jak go nie ma tam parę godzin?! Chyba czas otworzyć prywatna praktyke, może wtedy będzie mieć chwilę spokoju.
Wysłuchał słów Victora z kamiennym wyrazem twarzy. Po chwili jednak westchnął
- Howard...o czym ty do mnie mówisz? Ja nie mam stażysty, ani takiej pacjentki. - szach-mat ateiści - To wszystko? Spieszę się, zaraz z Isą wychodzimy.

Cóż, takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Na jedną krótką sekundę naprawdę go zatkało.
- Jak to nie masz stażysty? - dopytywał, kartując jednocześnie papiery, które trzymał w rękach. - Przecież przydzielili ci w tamtym... - i w tym momencie zdał sobie sprawę, że trzyma w rękach dane doktora Doriana. - Cholera jasna! - zaklął pod nosem. - Stażysta Doriana! Wybacz za pomyłkę. Udanego wieczoru.
Szybko odłożył słuchawkę i zaczął gorączkowo rozmyślać nad rozwiązaniem tej niefortunnej pomyłki. Pomysł pojawił się prędzej niż mógłby się spodziewać. Odczekał cierpliwie osiemdziesiąt jeden sekund i ponownie wybrał numer przyjaciela. Ponownie zaczął śpiewać swoją formułkę o tym kim jest, dopóki Isabela mu nie przerwała:
- Tak, tak, już go daję - mruknęła do słuchawki, choć pewnie chętniej rzuciłaby nią, no bo jak personel szpitalny śmiał przeszkadzać im dzisiejszego wieczoru.
- Josh? - odezwał się znowu Victor do telefonu. - Dorian jest nieosiągalny. Błagam cię, przyjedź naprawić kobiecie rękę. To żona właściciela kasyna, jak tego nie rozwiążemy to jesteśmy w czarnej... podpałce.

Poziom jego irytacji osiągnął apogeum. No cholera jasna, czy oni naprawdę nie mają lepszych rzeczy do roboty ?!
Grant zaklął soczyście, słysząc, że Dorian jest nieosiągalny. Czy cały wszechświat, sprzysiegnal się przeciwko niemu?!
- Dobrze. Jadę. Ale doprawie jej rękę i zjeżdżam stamtąd - burknął do słuchawki i rozłączył się