Charlotte - Henry (29.10.2865)

Telefon zadzwonił z samego rana a Charlotte miała nadzieję, że brata jeszcze złapie.

Złapała. Mało tej nocy spał, choć na weselu u Nicka nie wypił znowu tak dużo. Właśnie wyszedł z łazienki kiedy rozdzwonił się telefon.
- Slucham? - zapytał czekając na głos po drugiej stronie.

- Dzień dobry, braciszku! - Odezwała się z uśmiechem - Idziemy dziś na obiad, wiesz?

- Dzień dobry Charlotte... - mruknął do słuchawki przecierając zaspane jeszcze oczy. Nawet kąpiel nie pomogła. Usiadł na fotelu w gabinecie, pochylony niedbale gapił się w półkę z książkami.
Potem usłyszał coś o obiedzie. Osunął słuchawkę od ucha i walnął się ręką w czoło. Umawiał się z nią? Mieli jeść razem obiad? Z Fanny i Patrickiem, czy tylko we dwójkę? Jak mógł zapomnieć. No tak. Ostatnio zaniedbał towarzyską część swojej egzystencji. Wszystko sprowadzało się do formalności. Prawie wszystko.
- Ale Charlotte, wiesz która godzina...? - zapytał przykładając znów aparat do ucha. Miał nadzieję, że poda jakieś szczegóły.

- No oczywiście, że wiem! - Dało się słyszeć oburzenie, pomieszanie z rozbawieniem - Dlatego dzwonię! Chyba znajdziesz czas dla siostry, co? No chyba, że wolisz wieczorem wpaść do nas...?

- Oczywiście. Sprawdzę tylko kiedy mogę... - Czyli o niczym nie zapomniał. Ona to zaproponowała. Pokręcił głową, jakby dla odrzucenia myśli o miękkiej pościeli. Szukał po biurku swojego dziennika. Znalazłszy go, otworzył niezgrabnie na byle jakiej stronie.
- Mam przyjść sam? - zapytał formalnym tonem. Zdążył zauważyć, że Charlotte nie przepadała za Fanny. Trudno powiedzieć czy mu to się podobało, ale jeśli siostra będzie od niego chciała czegoś konkretnego, to nie ucieszy się z widoku swojej bratowej.

- No kochany... - Pokręciła głową i zaśmiała się do słuchawki - Siostra to priorytet! - Nie czekała cierpliwie i gdy padło pytanie, nie wahała się z odpowiedzią - Jak to sam? Całą rodziną. Mamusię chciałabym też zaprosić... - Albo Szarlota się uderzyła w głowę albo miała bombę, nie nowinę.

Niewyraźny wzrok zatrzymał na otworzonej dopiero co kartce. Zamrugał kilkakrotnie i wziął głębszy oddech, starając się nie wydawać przy tym więcej dźwięku. Położył palec na stronicy kajetu i przejechał nim w dół. W pewnym momencie zmarszczył brwi. To było... podejrzane. Cała rodzina... Mamusia...
Nie pytał o szczegóły. Chyba nie powie nagle ...cała rodzina, ale Fanny to braciszku... nie zapraszaj! To byłoby przesadą, nawet jak na Charlottę, w której żyłach płynie ta Oselowo-Marchantowska krew.
- Będę miał trochę czasu w porze obiadowej, wieczorem mogę przesunąć spotkanie i wtedy trochę więcej czasu w porze kolacji... więc jak uważasz, Charlotte. - odparł zachodząc w głowę co takiego się stało. Nie był domyślny w podobnych sprawach. Wystarczy sobie przypomnieć jak zareagował na wieść, ze będzie ojcem!

- No to kolacja! Wspaniale! Będziemy oczekiwać! - Zaśpiewała do słuchawki i się rozłączyła!