Henry - Charlotte | 13 października 2865 roku

Położył sobie telefon na kolanach kiedy kiwał się w jedną, drugą stronę na fotelu w gabinecie. Dzwonił już do mamy, ale ona wiedziała. Miała przyjść z samego rana. Zresztą, wydarła się na niego. Teraz Charlotte.
- Dobry wieczór, jestem ojcem. - powiedział kiedy tylko usłyszał głos siostry.

- URODZIŁA?! - Szarlota jak usiadła obok stoliczka z telefonem, tak zaraz się podniosła podekscytowania - Gratuluję braciszku. Wszystko w porządku? Fanny i dziecko zdrowe?

- Urodziła! On zdrowy, ona zdrowa, zmęczona, ale zdrowa... - W sumie to pijany Henry brzmiał jak szczęśliwy Henry. Odchylił głowę do tylu i przyglądał się sufitowi.
- William Henry Marchant. - Odsunął się na krześle i zakiwał nogami raz jeszcze. - Przyjdziesz? Przyjdziecie? Jutro?

- Synuś! William Henry. Jak wspaniale. Tak się cieszę. - Szarlocie pojawiły się łzy wzruszenia w oczach. Znowu usiadła i westchnęła. Była ciocią! Chociaż jedno Cotton dobrze zrobiła. - Tak! Oczywiście! Już się nie mogę doczekać. Jaki on jest? Podobny do Ciebie?

- Nos ma jak ja. - powiedział dumny z siebie, pijany ojciec. - Mam nadzieję, że charakteru po matce nie odziedziczy.

- Nos. Tak, nos najważniejszy - Zaśmiała się - Henryczku. Już świętowałeś? - to skandal, że siostra dowiaduje się później niż Grant i Nick. Mam nadzieję, że kiedyś to wypomnę!

- Nie do końca... trochę się napiłem. - Jak na spowiedzi, ale nigdy takich rzeczy siostrze nie mówił. Jakby im się więzi rodzinne odnawiały.
Trochę się napił

Trochę. Akurat. Charlotte uśmiechnęła się do siebie i pokręciła głową - Idź, odpocznij. Razem z rodziną. - Powiedziała łagodnie.

- Dobrze. - W słuchawce słychać było śmiech. Najpierw dłuższy, delikatny. Zaraz jeszcze cichszy i krótki.
- Charlotte...? - zaczął.

Też się roześmiała ponownie, słysząc śmiech braciszka. Z uśmiechem chciała się żegnać, gdy brat wyraźnie chciał coś jeszcze dodać.
- Tak? - Zapytała, zaciekawiona.

- Kocham cię siostrzyczko. - powiedział już tak zupełnie poważnie. Dawno jej tego nie mówił. Bardzo dawno. - Śpij dobrze.
I odłożył słuchawkę.

- Ja Ciebie tez, braciszku. Dobranoc - Odpowiedziała z uśmiechem. Tak, dawno tego nie słyszała. I obiecała sobie spędzić z bratem chociaż godzinę we dwoje.