Zwykle Victor lubił przechwalać się swoimi randkami, ale dzisiaj jakoś... nie. No bo co tu opowiadać? Aż westchnął, spoglądając na nią z miną męczennika. - Zdziwisz się, ale i u mnie nie ma o czym opowiadać - odparł, chociaż mógł wymyślić sobie jakieś historie na poczekaniu. Albo po prostu zmienić zakończenie dwóch ostatnich. Tylko, że przy Emmie nie widział w tym sensu. - Byłem na święcie ognia z dwiema dziewczynami. Jedna to temperament ognisty jak piaski pustyni, a druga to usobienie pruderii. Z pierwszą zjebałem, z drugą... nie wiem. Chyba nie jest mną zainteresowana. Jeszcze się okaże, że w końcu dobijemy do trzydziestki i ziści się nasz układ, że hajtniemy się ze sobą - dodał, spoglądając wesoło na Emmę.
Przykro jej było słuchać, że kolejne randki Victorowi nie wychodzą. Chciała, żeby był szczęśliwy, ale coś ich w tym wszystkim łączyło. Kompletnie nie potrafili poradzić sobie z płcią przeciwną. Jakim cudem, skoro od tylu lat dzielili się wszelkimi podpowiedziami? - Tylko nie próbuj sobie znajdywać żony w ostatniej chwili, bo serce mi pęknie! Zaśmiała się, ale z takiej historii można by tworzyć niezłą komedię romantyczną. Może ktoś kiedyś wpadnie na taki pomysł?
Może podświadomie dawali sobie błędne wskazówki w tych wszystkich podbojach? A przynajmniej Victor zdawał się chcieć raczej odstraszyć wszelkich adoratorów Emmy, aniżeli dać im szansę, co widać choćby na przykładzie Rocheforda. Dlaczego? Bo nikt dotąd nie okazał się jej wart oczywiście! Co by innego? - Myślisz, że wolałbym się ożenić z byle kim niż z tobą? Emmo, jesteś moją najlepszą przyjaciółką od lat. Jeśli miałbym być z kimś szczęśliwy w małżeństwie to najpewniej z tobą! - oświadczył i trochę zrobiło mu się dziwnie gdy to powiedział. Tak jakby przekraczał jakaś granicę friendzonu czy coś...
Siedziała wygodnie, śmiejąc się z żarcików, jakimi raczyli się od lat, chociaż intuicja zaczęła tłuc jej w głowie, że to kiedyś zmieni się na poważnie. Ale, ale, tłukła także jakieś piętnaście lat temu, dziesięć, pięć... nigdy nic się nie zmieniało! A może Emma i Victor byli uczuciowo kalecy i nie potrafili nic w swym życiu zmienić? Z nikim. A teraz słuchając przyjaciela, blondynka miała dziwne przeczucie, do którego robiła dobrą minę. - No mam nadzieję! Nie dałabym cię porwać pierwszej lepszej! Może powinni już przestać tak żartować? Emma napiła się alkoholu i szerzej uchyliła ramę okna, by więcej chłodnego powietrza wpadło do kuchni.
On też uznał, że bezpieczniej będzie zakończyć temat w momencie, gdzie nikt nie powiedział jeszcze niczego, czego mogliby potem oboje żałować. - To co? Może wyjdziemy gdzieś razem? Sama mówiłaś, że marzy ci się spacer? Albo może zabiorę cię do kina? Tylko tym razem z łaski swojej nie siadaj na moim miejscu - roześmiał się na to wspomnienie.
Zaśmiała się, kiwając głową. Kiedy ostatni raz bawili się w pięknych nieznajomych, którzy spotykają się w kinie dzięki gapiostwu panienki z dobrego domu, a potem zakochują się w sobie i zyją długo i szczęśliwie? - Jakim cudem żadne z nas nie poszło do szkoły teatralnej? Pokręciła głową, rozbawiona wspomnieniem. - Ty mi lepiej powiedz gdzie mój prezent z okazji święta ognia! Udała groźną minę, ale, ale, czy Vikuś zdawał sobie sprawę, że niedługo to forumowe urodziny Emmy są (a w zasadzie już były) i pytanie może być bardzo poważne?
Oczywiście gdy byli młodsi Victor pozwalał sobie na to zabawy tylko dlatego, że potem Emma obiecywała wziąć udział we wszelkich durnych pomysłach Victora. Na przykład zabawę w dżunglę, gdzie pościągali z łóżek i pozwiązywali wszystkie prześcieradła udając, że to wąż. Ach, pani Howard zdążyła nakryć ich akurat na czas zanim zdążyli pomalować prześcieradła farbkami. - Zdecydowanie minęliśmy się z przeznaczeniem - pokręcił głową rozbawiony. - Swoją drogą wiesz, zastanawiałem się ostatnio jak to możliwe, że nasi rodzice nie zabronili nam się ze sobą spotykać? Biorąc pod uwagę jak wiele zdążyliśmy przez te wszystkie lata napsocić - roześmiał się. Parsknął cicho pod nosem, oczywiście zdając sobie sprawę, że Emma ma urodziny, choć na chwilę obecną pewnie nie pamiętałby dokładnej daty. Ale pewnie zapisał sobie w kalendarzu i wiedział, że się zbliżają, o! - Mówiłem, że po ten prezent musisz sama przyjść do mnie - uśmiechnął się tajemniczo.
- Może wiedzieli, że bez siebie napsocimy jeszcze bardziej? Zaśmiała się i dopiła co miała, by odstawić szklaneczkę na stół. Chyba już wprawiała się w stan, który jednym kieliszkiem oddzielał dziennikarkę od upicia się. - To idziemy! Zarządziła ze śmiechem, nie mogąc już doczekać się prezentu. Wstała więc i pochyliła się, by złapać przyjaciela za rękę.
No Victor był w nieco lepszym stanie, bo bądź co bądź był mężczyzną i alkohol nieco wolniej uderzał mu do głowy. - Ale, że już teraz? - roześmiał się. Nie był przygotowany, ale w gruncie rzeczy nie miał też nic przeciwko.
- Już, teraz, wstawaj! Śmiała się, jak już dawno nie miała okazji. Pociągnęła przyjaciela za sobą, ku wyjściu z kuchni, ku drzwiom. Już, już łapała za klamkę.. - Klucze! Przypomniała sobie i odwróciła się gwałtownie, uderzając w Vikusia. Nagłe spotkanie z jego ciałem wywołało wybuch śmiechu. Emma popatrzyła na przyjaciela i zmuszając go do obrotu, wskazała szafkę pod lustrem. - Torebka!
A ponieważ Victor nie potrafiłby odmówić Emmie, uśmiechnął się tylko. A jej radość była poza tym bardzo zaraźliwa, szczególnie po kilku głębszych, więc i on musiał się w końcu roześmiać. Pewnie kiedy obróciła się w kroku, a on w nią wpadł. W kroku, hehe. Wpadł w nią... Ach kiepskie perwersyjnie dżołki jak widać wciąż się dziś autorki trzymają. - Już, już - zaśmiał się i ruszył dziarsko po torebkę. Dobrze, że rodzice Emmy prawie nie przebywali w domu, bo już dawno skreśliliby Victora z listy dobrych ziomków. - A ten... Narzeczony? Nie idzie z nami?
- Nie! Wymieniam go na ciebie! Palnęła z głośnym śmiechem, chociaż mieli przecież zaprzestać tych dwuznacznych żarcików. Emma złapała za torebkę i pociągnęła przyjaciela za sobą. Prowadź, Victorze! - Pamiętasz wyścigi na schodach...? Kto wie co było po trzaśnięciu drzwiami i pytaniu!
Indeks
