Pierwsze pomieszczenie używane jest jako sypialnia państwa Sanders, gdzie mieści się dwuosobowe, dość przestronne łóżko i po obu stronach niewielkie szafki nocne. Naprzeciwko szafa mieszcząca wszystkie ubrania, a obok niej regały z książkami, wazonami i innymi duperelkami. Znajduje się tutaj wygodny fotel pod oknem, na którym Beth uwielbia siadać wieczorami i czytać.
Drugi pokój uznany jest za gościnny, więc znajdzie się w nim rozkładana sofa i dwa fotele, podnóżek, a pomiędzy meblami - solidny stolik. Przestronne pomieszczenie, do którego wpada światło z dwóch pomniejszych okien. Znajduje się również szafa i komoda, na której ustawione są roślinki w doniczkach.
Trzeci i czwarty pokój są zamknięte na klucz, do których nikt prócz właścicieli nie ma wstępu. W środku panuje gromada kurzu, szczególnie na materiałach zasłaniających meble. Mieszkanie Sandersów należało do rodziców Noah, a nieużywane pokoje do starszego rodzeństwa. Nie są na razie użytkowane.
Kolejnym pomieszczeniem jest średniej wielkości kuchnia z odpowiednią przestrzenią dla kuchennych rewolucji pani domu. Znajdują się tutaj nie tylko podstawowe sprzęty, ale również stół z krzesłami - równocześnie pełniąc rolę jadalni.
Ostatnim pomieszczeniem jest łazienka, w której jest zarówno wanna, jak i prysznic. Skromnie urządzona, ale zadbana. Sprzęty: - duża kuchnia węglowa - duży bojler - żelazko - chłodziarka z eterem - pralka - kawiarka - samowar - kombiwar
Sterowiec. Odległe marzenie szaleńca. W końcu dźwignął się na nogi, czując kolejną falę upokorzenia. Nie powinien tak tego wywlekać, nie powinna być świadkiem jego gniewu. Pomógł jej wstać. - Nie widziałem go parę lat. I nie sądzę, że prędko się pojawi. - westchnął zrezygnowany - Śpij dobrze, Beth - podszedł i delikatnie musnął jej czoło ustami. Odsunął się o krok i zniknął za drzwiami pokoju jego i Mii
Było dość późno, gdy Christoper Carswell siedział na parapecie mieszkania Sandersów i palił. Czemu parapet ? Nie chciał nakurzyć do środka. Nie było chyba dnia, w którym by nie podpadł Beth, więc choć raz, chciał być o normalnej porze w domu i zachowywać się normalnie. Nie było słów, by opisać jakie wyrzuty sumienia miał, wciąż przysparzając jej problemów. Westchnął ciężko strzepując dym za okno. Wizyta w dawnym domu, może i dodała mu determinacji, ale też przysporzyła kłopotów. Emily coraz bardziej drążyła, a on coraz bardziej mieszał się we własnych kłamstwach. Wplótł mechaniczną dłoń we włosy, patrząc na uśpione miasto.
Beth w tym samym czasie siedziała w swoim ulubionym fotelu i czytała książkę. W mieszkaniu był spokojnie i cicho. Kendra spała a Naina chyba z Redem gdzieś była. - Co cię dręczy?- odezwała się w końcu do Chrisa, którego chwilę obserwowała.
I nie było opcji. Spokój zostanie zakłócony. Przez Esme, która nie dość, że nie chciała spać tej nocy (gdyż nie mogła), to miała dziwną potrzebę zobaczenia się w Beth. Jeszcze jej się przypomniała jakaś-tam książka, którą zostawiła u przyjaciółki, więc nie dziwne, że pojawiła się w drugiej strefie, narażając się na problemy, skoro chodziła o tak późnej porze. Ale zaraz zarówno Silas, jak i Beth mogli usłyszeć ciche pukanie do drzwi. Sanders mogła nawet skojarzyć te pukanie, bo Esme pewnie o tej porze sobie wymyśliła jakiś system stukania czy coś.
Wypuścił dym z ust, wciąż nie odrywając oczu od sennego miasta. - To, że stoję w miejscu. - strzepnął znów nadmiar spalonego tytoniu. - I, że nie ma dnia, w którym bym nie był dla Ciebie kłopotem - spojrzał ponuro na jej zasiniały nadgarstek. Znów odwrócił wzrok, patrząc w dal. - Znalazłem małe mieszkanko, możemy w zasadzie się do niego wprowadzać od zaraz. - powiedział nagle. i wtedy ktoś zapukał. Spojrzał po Beth. Spodziewała się kogoś o TEJ porze ?
- Daj spokój. Nie jesteś dla mnie żadnym kłopotem.- żachnęła się, bo wcale nie odbierała obecności Chrisa w takich kategoriach, Raczej wręcz przeciwnie w końcu ten pusty dom tętnił życiem. -Ale jak to zlazłeś mieszkanie?- aż zamknęła książkę i się wyprostowała. Była samolubna wcale nie chciała by się wyprowadzali lubiła to zamieszanie, które wprowadzali.- Przecież wcale nie musicie się wyprowadzać.- dodała i w tym momencie rozległo się pukanie. - To Esme.- wyjaśniła i poszła otworzyć drzwi a potem wprowadziła przyjaciółkę do pokoju.
Silas pewnie zadowolony przeokropnie, że znowu gadatliwego gościa mają. - Hej, Beth - powiedziała z nieco zrezygnowanym tonem, co tylko świadczyło o tym, jak prędko przemierzała okolicę, bo aż sapnęła ciężko. - Cześć - rzuciła do Silasa, może nawet do tej dwójki się uśmiechnęła. - Nie zostawiłam u ciebie czasem książki? - spytała, z powrotem wracając spojrzeniem do Beth.
Nie zdążył jej odpowiedzieć, bo pojawiła się Esme. Książka. O tej porze odbiera książkę. Baby są szurnięte. - Cześć - mruknął i wrócił do palenia papierosa. A potem przed oczyma mignął mu figlarny uśmiech Emily i jej całusek w nos. Żąchnął coś cicho pod nosem i gapił się w miasto.
- Tak zostawiłaś.- Beth ruszyła do odłożonej książki ale nie było jej tam gdzie ją zostawiła. Rozejrzała się po pokoju ale nigdzie jej nie było. - Silas nie widziałeś jej przypadkiem taka w zielonej okładce? Posadziła Esme na fotelu i zaczęła szukać.
Ten się lepiej niech nie interesuje, po co Esme przyszła, pf. Spojrzała na Silasa, kiedy ten żachnął się czy tam nawet prychnął jak koń, ech, co za człowiek. - Może jednak ci pomogę, co? - spytała i nawet podniosła się, podchodząc do Beth i już-już miała zacząć szukać, a tu o proszę - zauważyła sińca na nadgarstku przyjaciółki. - Co to jest? - i nawet delikatnie ujęła, żeby Sanders nie myślała nawet o tym, by udawać, że nie wie, o co chodzi Grant.
Silas stwierdził, że dołączy się do poszukiwań. Wszak chciał być miły i dla Beth i dla jej przyjaciółki. Pochylił się, by zajrzeć pod stół, a w tym samym czasie pochyliła się Beth, więc miał idealny widok na jej tylne krągłości. Tak się zagapił, że rąbnął czołem w stół. -Szkur... - wymamrotał rozcierając czoło. A gdy Esme zapytała o siniaki, próbował szybko wstać, co skończyło się takim rąbnięciem o stół, że cud, że nie zemdlał,
- To naprawdę nic takiego.- wyrwała rękę z dłoni przyjaciółki i miała świadomość, że głupio zabrzmi jak powie, że się uderzyła bo paluchy Chrisa były idealnie odbite, można by zebrać z nich odciski palców. Uwagę odwrócił sam sprawca, prawie przewracając stół. - Silas nic ci nie jest?- zaniepokoiła się Beth.
- Nie mów mi, że to nic takiego, Beth - sarknęła cicho w stronę przyjaciółki. Odwróciła się natychmiast, kiedy Silas spowodował ten hałas. - A ty coś piłeś z kolei? - rzuciła, marszcząc brwi. I spojrzała to na jego metalowe ramię, to na rękę Beth. - Ty wiesz, co jej się stało?
Silas błagał na wszystkie świętości, by go zignorowano. Jak zwykle stało się inaczej. - E... - nieco pobladł, uciekając gdzieś wzrokiem - Chyba słyszałem listonosza - wymamrotał, wyczołgał się spod stołu i zszedł na dół, by niby to zajrzeć do skrzynki. Zyskać na czasie, cokolwiek ! Podszedł do skrzynki pocztowej, czując zwyczajny strach. Czy Beth go wyda ? Czy... a co to ? List do niego ? Wyciągnął kopertę, czując, że robi mu się gorąco. Kto znał jego dotychczasowy adres prócz Beth, Nathana lub Emily ?
- To naprawdę nic takiego.- Beth usiłowała nadal zbagatelizować całą sprawę. - Za kilka dni nie będzie śladu.- lekko wzruszyła ramionami a potem spojrzała na Chrisa, który wypadł z pokoju jakby się paliło, waliło i wszystkie plagi egipskie spadły. - Poszukam w sypialni.
- Beth... - zmarszczyła brwi i przyjrzała się przyjaciółce, a kiedy Silas zniknął tak nagle, jakby co najmniej zobaczył tabun starych Eleonor w bikini, to Esmeralda pokręciła głową. - Chyba wiem. I zostawili ją samą w głównym pokoju, więc Grant tylko wyrzuciła ręce w górę i westchnęła ciężko. - Boże, Boże, co za naród, ogarnij ich - i usiadła przy stole.
Wrócił z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Stary tor wyścigowy. Inicjały sugerowały, że mógł to być list od Sylvii. Tylko skąd ona do cholery wiedziała, że on tu mieszka? Spojrzał na parapet i odkrył, co go tak uwierało w siedzenie. Siedział na książce Esme. Hmm.. - To ta? - zamachał tytułem
Kobieta spojrzała na Krzysztofa, marszcząc brwi. Gdy zadał jej pytanie, podniosła się z krzesła i podeszła do niego, sięgając po książkę. Złapała ją w lewą rękę, co było błędem, bo ta dłoń jej zdrętwiała i Esme musiała szybko ją pochwycić prawą. Dolny brzeg książki oparła o swoją klatkę piersiową, by następnie wolumin otworzyć. Bo zawsze jakoś te swoje książki zaznaczała. - Tak, moja - powiedziała po chwili, krzywiąc się z lekkiego bólu. I spojrzała na Silasa, ale bez obrzydzenia czy strachu w oczach, nawet nieszczególnie skupiając się na tym, jakie blizny i szramy okalają jego twarz. - Dlaczego Beth ma siniaka na nadgarstku? - spytała sucho, ale spokojnie.
Beth w tym czasie wróciła z sypialni ze zmartwioną miną i zmarszczonym czołem. - Tam też jej nie ma. W tym momencie dostrzegła zgubę w rękach Esme. -O znalazła się to wspaniale, bo już się zaczynałam martwić.- uśmiechnęła się na widok książki i postanowiła rozładować wyczuwalne napięcie, - Zrobić wam coś do picia?
To spojrzenie...o ludzie, jakby miała go zabić. Aż zgniótł list trzymany w swojej dłoni. Spojrzał w dół, by uniknąć jej miażdżącego spojrzenia. - Ścisnąłem za mocno. I tyle - wymamrotał i naprawdę było widać, że jest skruszony. I wtedy weszła Beth. Zmieszał się jeszcze bardziej, widać było, że czuje się z tym źle. - Nie dzięki. Pójdę się przewietrzyć - wymamrotał cicho i włożywszy ręce do kieszeni, wyszedł przed sklep. Na fajkę.
Co prawda, Esmeralda nie miała jakiegokolwiek zamiaru zrobić mu krzywdy. Nawet nie chciała nic więcej powiedzieć, bo tylko lekko się skrzywiła. Wystarczył jej na ten moment wyraz twarzy Silasa. - Aha - powiedziała tylko. Gdyby nawet chciała dodać coś więcej, to by nie zdążyła, bo Beth się pojawiła. Uśmiechnęła się do przyjaciółki i pomachała książką. - Cokolwiek bez alkoholu - poprosiła, odprowadzając Silasa (i podziwiając jego tyły, hehe) do wyjścia.
Beth spojrzała za wychodzącym Chrisem i tylko ciężko westchnęła. Chciała mu w jakiś sposób pomóc ale wszystko co robiła to jak walenie głową w ścianę. Czuła się bezsilna. - To chodź do kuchni zaparzę nam herbaty. Znajdziemy coś słodkiego do tego.- chyba musiała sobie czymś poprawić humor.
Esme przeszła za przyjaciółką posłusznie do kuchni, przystając jednak w wejściu. Prawą dłonią obejmowała książkę, którą z kolei dociskała do swoich piersi. - Kłóciłaś się z Silasem? - spytała, patrząc na plecy przyjaciółki.
- Nie. Właściwie nie.- dodała bo nie maiła zamiaru kłamać a domyśliła się, że Chris przyznał się kto jej siniaki zafundował. Postawiła wodę. Przygotowała kubeczki i przeszukując półki kontynuowała. - Dyskutowaliśmy trochę ostro i nie wyczuł dobrze siły protezy jak mnie za rękę chwycił. Chciałabym mu sprezentować protezy trzeciego typu ale boję się, że uniesie się dumą i nie będzie chciał.
Esmeralda weszła w głąb kuchni, odkładając książkę na stolik i zapamiętując, że tam ją położyła. - Nie? - powtórzyła i gdy przyjaciółka zaczęła wyjaśniać, Grant wsparła się lewą ręką o stół czy tam blat kuchenny, przyglądając jej się bacznie. Na ostatnie słowa się zaśmiała. - Beth, to facet. Zbyt dumny, by ktoś mu sponsorował albo po prostu chce sobie coś udowodnić - wyjaśniła. - Nie znaczy to jednak, że takie łapanie za nadgarstek i to, że się nie potrafi przypilnować, jest dobre - dodała, bo jednak przemilczeć tego nie umiała. I nie chciała.
Indeks
