Wioska myśliwych

Przez sekundę pocuła się tak, jakby Aaron mial zamiar wykorzystać ją tylko do dostania się do miasta po tym, co powiedział, a potem tę znajomość zakończyć. Zaraz za tym nadeszła myśl, że chyba by się nie zdziwiła takim biegiem spraw, a u niej wszystko wróciloby do "normy". Po tym wszystkim sekunda złości, przy której zmarszczyła brw i wzruszyła ramionami.
- Jak chcesz - poszła nalać sobie kubek gorzkiej, czarnej i niedobrej kawy, którą właśnie zaparzono.

Obojętność w głosie dziewczyny zadźwięczały mi w uszach niczym dzwon z wieży katedry. Mogłem się tego spodziewać. Niestety musiała mi zaufać tak jak ja jej. Czy to zrobi zależy tylko od niej samej.
- Idę spać - rzuciłem krótko. Ominąłem kobietę, a potem usiadłem w kącie chaty. Tam gdzie zazwyczaj spędzałem noce. Chwilę się przyglądałem dziewczynie, po czym ułożyłem się plecami do pomieszczenie. Czułem, że ta noc będzie nie przespana. Setki razy układałem sobie w głowie co zrobię, teraz nie wiedziałem nic. No może poza jednym nazwiskiem które co raz uderzało mi w podstawę czaszki tępym narzędziem.
- Kładź się spać jutro wyruszamy... - miałem jej jeszcze wiele do powiedzenia, nie zrobiłem tego, bo nie o słowa chodziło, a czyny. Wiedziałem, że jeśli wpadnie w wir moich wydarzeń nie będzie dla niej odwrotu.

Naomi chyba nie spodziewała się bycia wciągniętą w plany Aarona. Albo tego, jak te plany dokldnie wyglądaly.
- Dobranoc - mruknęła w odpowiedzi i poszła na "swoje" miejsce dopić kawę.
Odstawiła kubek obok plecaka, który slużyl jej za poduszkę, narzuciła na siebie koc i pewnie dość szybko zasnęła. Ona nie miała z tym problemów, była zmęczona drogą tutaj.
Rano pewnie obudziła się tak, jak wszyscy. Dość szybko, bo szybko robiło się gorąco. Zrzuciła z siebie koc i wstała, zaczynając sie szykować.

Wstałem wcześniej. To był ten dzień. Dzień zmian, nawet przestałem liczyć godziny dni czy miesiące kiedy miał nastąpić. Był jak symbol nieskończoności, niekończąca się pętla. Koło zataczające coraz to większe okręgi.
Stałem z plecakiem na wydmie, pożegnałem się z chłopakami z samego rana. Nikt nie pytał dlaczego, po co i jaka jest przyczyna. Z góry wydmy doskonale widziałem wioskę, która stała się moim domem i więzieniem. Byłem przyzwyczajony do samotności. Teraz pierwszy raz się zawahałem. Teraz pierwszy raz naszły mnie wątpliwości.
Zaciągałem się papierosowym dymem, taki deser po śniadaniu. Zjadłem już dawno. Zostawiłem ciepłą porcję mięsa na talerzu i kubek gorącej kawy koło Naomi. Spała gdy wychodziłem. Nie musiałem się pakować. Nic nie miałem. Woda i suszone mięso na drogę. Tyle. Wypuściłem dym z ust a kiep wylądował w piasku. Zszedłem na dół do wioski.

Pewnie to śniadanie na dzień dobry zauwazyła od razu po przebudzeniu, ale zjadła dopiero gdy się uszykowala. Usiadła i rozejrzała się za Aaronem, sięgając po kubek letniej już kawy.
Wypiła, zjadła i wstała, wychodząc z chatki by zapalić. Usiadla przed nią na swoim plecaku i zapewne dojrzała Aarona wracajacego do budynków. Uśmiechnęła się lekko na przywitanie, wypuszczając dym z ust.

Odwzajemniłem uśmiech. Ładnie wyglądała w słońcu. Było w niej tyle naturalności, zero sztucznego silikonu tworzywa. Prawdziwa, naturalna kobieta z pustyni, nie zależna, mająca gdzieś wszystko to co kończyło się na granicy jej świata i świata zewnętrznego.
- Gotowa - zapytałem gdy podszedłem bliżej - chciałbym się już wykąpać - dodałem z uśmiechem. Taki żarcik na podtrzymanie rozmowy, co by nie było nudno i sztywno.
Nie zdejmowałem plecaka, widać było że palę się do marszu, że mam dosyć, ze chcę już iść i powiedzieć "kochani wróciłem"... i rozjebać pół miasta.

- Gotowa - skinęła głową i podniosłą sie, rzucając niedopałek w piach.
- Ja też, więc co dopiero ty - uśmiechnęła się.
Widziała, ze Aaronowi się spieszy. Zresztą nie dziwiła się, sama pewnie chcialaby wracać jak najszybciej na jego miejscu. Jednak gdyby wiedziała jakie plany ma Aaron.. pewnie gdzieś ukryłaby ten dynamit.
Ruszyli więc pewnie do bram miasta.
zt -> Brama południowa