Sylvia - Robert - 17 kwietnia 2866

Sylvia wkurwiona wyszła od Lamba. Zastanawiała się gdzie pójść. Zrobiła sobie spacer po parku, ale miała ochotę z kimś pogadać. Znalazła budkę telefoniczną, wrzuciła rile i wybrała numer. Zadzwoniła do jedynej osoby, na którą zawsze mogła liczyć.
Zadzwoniła do Paradise. Odebrał James.
- James? Tu Sylvia, przekieruj rozmowę do gabinetu Roba. Dzięki.
Chwilę czekała, aż nawiąże się połączenie.

Świat szybki jak... czarny właściciel Paradise (zaznaczyłam czarny, więc nie będę się powtarzać), pracował zgodnie z kolorem swojej skóry. I oddaniem, i odpowiedzialnością jak u każdego, kto pochodzi z elity. Nałogi są? Są. To się liczyło przede wszystkim.
I chwilę poczekała. Wątpię jednak, by muzyczka jakaś leciała czy może to był głuchy telefon.
W każdym razie po dobrej chwili oczekiwania, Rob odebrał.
- Pearson - odparł początkowo czysto mecha-hehe-nicznie, a potem odchrząknął.
- Żyjesz jeszcze Valmount i wyglądasz już po ludzku? - spytał bez złośliwości.
Mógłby spytać inaczej, no ale to Rob - czego się spodziewałaś?

Po drugiej stronie słuchawki rozbrzmiał chrapliwy śmiech Valmount. Dlatego go lubiła, nawet nieświadomy jej stanu potrafił poprawić humor.
- A co, konczy mi sie urlop zdrowotny? Żyję i wyglądam juz normalnie. Zostanie mi szrama na wardze. - westchnęła. Gdzieś w tle słuchać było przejeżdżających automobil i trąbienie jakiego debila na skrzyżowaniu.
- Słuchaj... ile będziesz siedział w BP? Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Niekoniecznie w klubie.
W Paradise ściany miały uszy. Chociaż raczej wrogów tam nie spotkają to jednak to co Sylvia chciała powiedzieć Robertowi miało być tylko dla jego uszu.