Zrujnowana dzielnica mieszkalna

Wstał na nogi i zachwiawszy się nieco podparł ściany. Rozejrzał się po ciemnym pomieszczeniu, próbując w jakiż sposób zlokalizować miejsce, w którym się znalazł. Mokry płaszcz wyglądał na taki, który powinien nieco ciążyć.
Gdy Clementina zaczęła schodzić po schodach mogła zobaczyć przez krótka chwilę przydymiony blask jego oczu. Nienaturalny, światło w ciemnościach się tak nie odbijało od nich przecież. Mężczyzna znieruchomiał zatrzymując spojrzenie na dziewczęciu.
- Kim jesteś? - zapytał. Trochę chrypiał. Jakby przed chwilą zakrztusił się wodą, co w zasadzie było zgodne z prawdą.

Pike zatrzymała się w połowie schodów i zlustrowała uważnym spojrzeniem nieznajomego. Czy ten blask jej się tylko w głowie uroił? Dziewczyna podejrzliwie na blondyna spojrzała i zeszła o jeszcze jeden stopień, splatając ramiona na piersi.
- Pike. A Ty?
Rzuciła do mężczyzny, obserwując jego mokre odzienie. Skąd on się tu wziął?

- Pike - powtórzył. Nie znał takiego słowa. - Nazywam się Ikar - powiedział, robiąc krok do przodu. Znowu się trochę zachwiał, więc nadal postanowił podpierać się ściany. Zatrzymał się przy schodach i przyglądając się Clementinie zrobił jeszcze jeden krok w przód, by wejść na pierwszy stopień. Potem na drugi i trzeci, aż znalazł się przy dziewczynie. Przechylił się nieco w jej stronę.
- Gdzie jestem, Pike?- przekrzywił głowę.

Gdy Ikar się zbliżał, Clem opuściła ręce, gotowa... albo do obrony, albo pomocy mężczyźnie. Nie wiadomo. Obserwowała go jednak uważnie, zastanawiając się co przeżył, że ledwo się ruszał. Dziewczyna zmarszczyła czoło i gdy Ikar się pochylał, ona przesunęła się w tył, co nieznacznie oddaliło ją od blondyna.
- W ruinach. A gdzie chciałeś być?
Clem chciała znowu zadać pytanie Kim jesteś? bo jak na razie to Ikar wydawał się jak wycięty z innego świata. Zagubiony. Wyglądał jakby miał sobie sam nie poradzić.

- Ruinach - znowu powtórzył. Kiedy się odchyliła, on przechylił się jeszcze bardziej. Zamilkł na dłuższe kilka chwil najpewniej zastanawiając się, w której części starej dzielnicy może się znajdować. Wyprostował się i zaczął wspinać po schodach, mijając Clem. - W domu.
Zostawiał za sobą mokre ślady. Wyszedł na korytarz mieszkania, gdzie było już znacznie więcej światła. Podszedł do okna, którym nie wiadomo jakim cudem ostała się cała szyba. Oparł o nią dłonie spoglądając na zewnątrz.

Co za dziwak Clem nie miała pojęcia co to za typ, ale nie wydawał jej się normalny. Intrygujący i zagadkowy, ale nie normalny. To źle? Chyba nie! Pike też do najnormalniejszych nie należała.
Popatrzyła za Ikarem i ruszyła do góry, jeszcze rzucając spojrzenie przez ramię i rozglądając się po piwnicy. Nie długo, bo nie chciała żeby dziwak jej zwiał! Wlepiła spojrzenie w jego blond włosy i podeszła do okna.
- A gdzie twój dom?
Może się uderzył w głowę? Pobili go? Ale dlaczego jest AŻ tak mokry?

Spoglądał przez tę brudną szybę na ulicę, niemal przytykając do niej nos. Świeciło słońce, powinien więc wyjść na zewnątrz, żeby się osuszyć. Jak uznał- tak zrobił. Odkleił się od okna i zaczął szukać drzwi wyjściowych.
- Nie tutaj - odpowiedział. Długo nie rozglądał się za wyjściem. Było tuż obok. Pchnął je lekko, a te zaskrzypiały głośno. Ponownie począł się rozglądać. Lewo, prawo... nic się nie zgadzało. Próbował sobie przypomnieć, ale była tylko pustka, której nie powinno być. To przez tę wodę...? - Nie wiem.

- Ej! Dobrze Ty się czujesz? Może do lekarza idź?
Clem jako osoba, która często się nudziła, zawsze łapała okazję do zajęcia swego czasu. Tym razem nie zamierzała wypuszczać Ikara ze swych łapek. Poleciała więc za nim na zewnątrz.
- Uderzyłeś się w głowę?

Jasnowłosy stanął na środku drogi i spojrzał w górę, na świecące wysoko na niebie słońce. Będzie potrzebował trochę czasu, by się osuszyć. Chyba powinien zdjąć płaszcz. Tak też uczynił, rzucając go na ziemię.

percepcja + 2K6 > 10
Jeśli uda się przekroczyć lub wyrównać próg, Clementina jest w stanie zauważyć wytatuowane na karku Ikara litery. Ikar05.

- Nie wiem - powtórzył. Nie miał pojęcia, co takiego się stało. Gdzieś, podświadomie, o ile w jego przypadku można użyć takiego słowa, wiedział, co powinien zrobić. Ale nic więcej.

9

Clem obserwowała Ikara i nawet rozejrzała się po okolicy, jakby kolejne dziwaki miały się pojawić. No bo cholera jak to nie wie?
- Nie pamiętasz co się stało?
Stanęła obok niego i popatrzyła mu w twarz.

- Nie.
Twarz jego była gładka, nawet przystojna, choć jakby nie było... nieco bez konkretnego wyrazu. Bez wypisanych na niej emocji, spojrzenie też miał pustawe lecz ładne, zielono niebieskawych tęczówek. Z włosów powoli przestała kapać mu woda.Strój, w jaki był ubrany nie sugerował w jasny sposób przynależności do strefy. Wszystko było ciemne, szarawe, bez tak modnego fasonu, jaki zwykle noszono. Sweter był luźny i cienki, spodnie węższe niż normalne. Jedynie buty z metalowymi sprzączkami mówić mogły o tym, że Ikar na co dzień porusza się gdzieś w terenie.
- Co tu robisz, Pike? - odwróciłsię w jej stronę.

Nie pamiętał? Tym bardziej zaciekawiła Clem osoba Ikara. Zagubionego blondyna o dziwnym zachowaniu. Zmrużyła oczy, przyglądając się mu, ale nie podziwiając urody. Może wolała szatynów o brązowych włosach? Nie ważne! Była zainteresowaną historią mężczyzny a nie jego wyglądem.
- Jestem do usług.
Odpowiedziała na pytanie, teatralnie się kłaniając, jak to miała w zwyczaju. Żarty sobie stroiła, nawet w kontakcie z poważnym nieznajomym, który chyba miał kłopoty.

- Zaprowadz mnie do... - urwał w pol słowa. Gdzie go miała zaprowadzić? Nie wiedział. Kompletna pustka. Stal tak przed nią wydając się być zupełnie zdezorientowanym i chyba przez cały komizm sytuacji nawet jego jego twarz zdała się nabrać takiego wyrazu. Jak miał wrócić, skoro nie wiedział gdzie?

Zrobiła minę jednoznacznie mówiącą, że czeka na dopowiedzenie. Stała tak w ciszy, oczekiwaniu, aż w końcu pojęła, że Ikar nie wie nic. NIC! No i co ona miała z nim zrobić?
Podrapała się po nosie w zastanowieniu i znowu rozejrzała wokół nic. Nie miała pojęcia co z nim zrobić, więc zrobiła to co umiała najlepiej. Zgrywać się. Wyciągnęła rękę i zapukała w czoło Ikara.
- Jest tam kto? - Odsunęła się i wzruszyła ramionami - Może do mnie?

To mogłaby być nawet panika. Ikar jednak nie czuł paniki. Czuł się... Dziwnie? O ile tak to w ogóle można nazwać. Zrobił zeza patrząc na rękę Clementiny, która postukala go w czoło. Dlaczego tak zrobiła? Nie rozumiał. No przecież nie miał pustej głowy.
Clem za to to mogła poczuć, ze czoło Ikara jest naprawdę twarde.
- Dobrze, zaprowadz mnie tam - skinal głową.

Nie zwróciła uwagę na twardą głowę chłopaka.
- Dziwny jesteś, wiesz?
Clementina się zaśmiała, ale machnęła ręką na Ikara, by szedł za nią. Ruszyła pierwsza, przyglądając się blondynowi. Cisnęły jej się na usta różne pytania, ale po zachowaniu Ikara, nie mogła oczekiwać odpowiedzi.
- Ty, może lekarz powinien Cię zbadać? Musiałeś mocno się w głowę uderzyć!

Ruszyl za nią, zostawiając płaszcz na ziemi. Cóż, pewnie później będzie się martwił, ze go zgubił.
- Mialem kiedyś lekarza - powiedział, idąc o krok za dziewczyną. Bacznie obserwowal otaczające ich budynki. Najwyraźniej chciał zapamiętać drogę. Może przypomni sobie, gdzie miał wracać i pójdzie tą samą drogą?
- Tu nie mieszkają ludzie - zauważył bystrze. Chyba wczesniej był w jednym z takich domów.

- O! Jednak coś pamiętasz!
Clem klasnęła w dłonie i wyszczerzyła się wesoło do Ikara. Odwróciła się do niego i zaczęła iść tyłem, czekając na więcej informacji.
Nie doczekała się, zamiast tego obserwując jak chłopak przypatruje się budynkom. Parsknęła śmiechem i kiwnęła głową. No nie mieszkają. Każdy to wiedział.
- Pamiętasz coś jeszcze? Nazwisko doktora? Możemy do niego iść!

Spojrzał na nią. Dlaczego szła tyłem? Przecież nie widziała drogi przed sobą. Mogła się przewrócić. To nie miało dla Ikara żadnego sensu. Przekrzywil tylko głowę.
- Nie wiem. Nie znam nazwiska - powiedział po chwili. Próbował sobie to przypomnieć, jednak wciąż miał pustkę.
- Tu się czasem chowają roboty. Te uszkodzone.

Szkoda, że nie wypowiadał swych myśl na głos. Clementina miałaby zagwozdkę jeszcze większą. Szła sobie dalej tyłem, nie przejmując niczym i nie widząc w tym nic dziwnego. Jednak gdy usłyszała o robotach, zatrzymała się i zmrużyła oczy.
- Jesteś jednym z tych ich Łowców? Szukasz robotów, które uciekły?
Dziewczyna zaplotła ramiona na piersi i bacznie się przyjrzała Ikarowi. Ponownie. Ale wydawał się być zbyt wątły na takiego Łowcę. Tamci wyglądali groźniej, a ten wydawał się słaby i... zbyt dobry?

Ikar nie wpadł na to by mówić o tym, co przetwarzają jego procesy myślowe. Ale czy można go o to teraz winic?
- Nie. Tak - odpowiedzial na jej pytania. W kolejności. - To źli ludzie.
Stanął przed nią. O co chodzilo? A może ona była jednym z nich?
- Dlaczego nie idziesz?

- O! Szukasz?
Clementina była zaskoczona i zainteresowana. No bo jeśli Ikar nie jest Łowcą, to dlaczego szuka robotów? Clem jeszcze uwazniej ślepia w niego wlepiła a na pytanie towarzysza, podeszła bliżej niego.
- Spotkałam tu kiedyś robota. Zaraz po niego Łowcy przyszli.
Odpowiedziała, chcąc pociągnąć go za język. Kim był Ikar i dlaczego za robotami ganiał?

- Spotykamy je. Zawsze uszkodzone i pragnące zostać naprawionymi. Często chowają się tutaj.
To dziwne. Wiedział takie rzeczy, a nie pamiętał gdzie jest jego dom?
- Dlaczego nie idziesz? - powtórzył pytanie.

- Ale się czepiasz!
Prychnęła i ruszyła znowu. Dalej tyłem. Ale po trzech krokach obróciła się przodem do kierunku drogi. Myślała i myślała, rozkminiała.
- Jak to spotykamy? Kto?
Spojrzała na Ikara.

- Ja i Hank - odpowiedzial. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, ze powinien go znaleźć. Tylko gdzie? - Wiesz, gdzie jest Hank?
Przemierzali tak kolejne uliczki riun, zbliżając się do granicy ze slumsami. Czuć było juz charakterystyczny zapach ciężkiego dymu i brudu dzielnicy. Wlosy Ikara zdążyły juz wyschnac, jego ubranie w wiekszej mierze również.