Po krótkiej wymianie uprzejmości z Marry, dostał w końcu do telefonu siostrę. Wystarczyło mu zwykłe 'nic mi nie jest', ale zanim się przywitał, walnęła mu informacją z grubej rury. I faktycznie z jakiejś rury to dziecko wyszło. - Char... lotte? - No i co się mówi jak zostaje się wujkiem? Zatkało go więc, musiał się namyśleć i przejść po pokoju. - To... chłopiec czy dziewczynka?
- Chłopczyk. Odpowiedziała, dopiero teraz łapiąc się na tym, że nie wie jak jej syn ma na imię. No dobra. Jeszcze z Patrickiem tego nie przedyskutowała. Była zbyt zmęczona. - Nic nam nie jest. A Wy?
- Chłopczyk, będą się bawić z Willem. - uśmiechnął się. Nic im nie było. Tyle potrzebował. - Nic. W domu poszło tylko jedno okno... - mówił. - Kiedy mogę do ciebie przyjść?
- Kiedy chcesz, braciszku. Odpowiedziała, chociaż pomyślała, by nie pojawiał się przez kilka dni, zanim nie wrócą jej siły, by wstać. - Zawiadomisz mamę? Zapytała, co miało oznaczać, że naprawdę nie ma sił i Henry powinien wstrzymać ich kochaną rodzicielkę przynajmniej do jutra!
- Zapytam Patricka i przyjdę z Fanny. - zapewnił ją. Pewnie nadal się nie lubiły, ale ta solidarność zapchanych jajników powinna ich jakoś połączyć. - Dobrze. Mama wie, że to wymaga odpoczynku. - Chyba. Bo co on tam mógł wiedzieć? Niedoszły stary kawaler. - Potrzebujesz czegoś?
- Nie, chyba nie. Dziękuję. Odpowiedziała i odetchnęła. Była zmęczona i miała ochotę na sen, póki mały nie zacznie się upominać o posiłek. - Napiszę do Idy.
Pokiwał głową. Powinien zadzwonić do Callahanek? Ale Charlotte powiedziała o liście z takim przekonaniem, że pewnie wszystkie mają się dobrze. Zresztą, co komu zaszkodzi telefon. - Odpoczywaj. - odezwał się zanim jeszcze odłożył słuchawkę. Pożegnał siostrę i wrócił do tego co robił wcześniej.
Indeks
