Mieszkanie Quentina

Przed ponowną utratą kontaktu ze światem, wspomniała Valentinowi o płycie i Confiteorze. Nie przyznała jednak, że jej śpiew to czas przeszły. Nie śpiewała już od kilku miesięcy! Gdy myślała o powrocie, zabrakło Patricka i nie było już sensu.
Nawet we śnie już go nie było. Powrócił kabaret i wspomnienie kilku martwych osób. Wszyscy, którzy chcieli jej słuchać, a odeszli.
Charlotte obudziła się, gdy słońce niemal zniknęło za horyzontem. Upał nie był już tak wielki a kobieta czuła, że nieco sił powróciło. Otwierając oczy, zdziwiła się porą i rozejrzawszy, dostrzegła śpiącego mężczyznę. Podnosząc się z kanapy, dotknęła koka, który we śnie w połowie się rozwalił i na szybko go poprawiając, wsunęła stopy w buciki.
- Panie Ashford?
Odezwała się, gdy nachyliła nad mężczyzną, by dotknąć jego ramienia. Kładąc dłoń na nim, zastygła jednak w miejscu, gdy zauważyła swój portret na kartce. Piękny i zaskakujący.

Śnił mu się dawny dom. Ten biedny, był Quentinem. Był szczęśliwy nie musząc udawać kogoś kim nie był. Wesołe myśli odbiły się na jego twarzy, łagodząc rysy i je odmładzając. Ocknął się leniwie słysząc bliski głos i czując dłoń na swoim ramieniu. Dopiero widząc Charlotte drgnął zaskoczony jej obecnością. Podążając za wzrokiem kobiety spojrzał na szkicownik oraz na to co zdążył uchwycić przed zaśnięciem. Zakłopotał się jak chłopaczek przyłapany na gorącym uczynku podczas kradzieży jabłek z sadu.
- Proszę wybaczyć... Nie powinienem tak bez zgody... - podjął próbę wytłumaczenia swojego występku. - zaczął segregować luźne kartki. - Chce je Pani? - patrzył na nią oczekując gniewu albo zachwytu.

Odruchowo i zdecydowanie zbyt gwałtownie, cofnęła dłoń z ramienia i wyprostowała się, robiąc krok do tyłu. Pytanie zaskoczyło równie mocno, jak widok samego portretu.
Charlotte nie sądziła, że powinna była go ze sobą zabierać. Chociaż myśl o pozostawieniu go w mieszkaniu artysty, również jakoś nie pasowała. Dlaczego ją rysował? Czy to był już po prostu zwykły odruch malarza?
Szansonistka pokręciła głową i starając się przyjąć spokojny wyraz twarzy, chciała już po prostu wyjść.
- Dziękuję za opiekę.. pora na mnie, do widzenia.
Odezwała się i siląc na uśmiech, odwróciła w kierunku drzwi. Wyglądała lepiej niż wcześniej, chociaż nie wiadomo było, czy to nie jedynie złudne wrażenie. Charlotte jednak miała zamiar sama dotrzeć do domu.

Bolało. Oj bolało. Momentalnie się zarumienił ze wstydu i zgorszenia własnym zachowaniem. Nie powinien jej malować, a jak już to przynajmniej nie zasypiać. W głowie mężczyzny zaraz pojawiły się wizje prawidłowego zachowania. Teraz było jednak po ptakach. Reakcja Charlotte stała się jednoznaczna. Mógł tylko spuścić wzrok na jej portrety i pozwalając opuścić mieszkanie.
Przełknął jakoś tą gorzką pigułę, ale widząc jej okrycie oraz torebkę zerwał się z miejsca. Do torebki włożył szkice i pobiegł za nią.
- Pani Moncreiff! Zapomniała Pani...! Proszę zaczekać. Wezwę taksówkę!


z.t x 2