Raven Alistair Crow

Obserwowała rozmówcę, zauważając jego ucieczkę myślami. Uśmiechnęła się pocieszająco i gdy ten zareagował, sięgnęła po książkę. Otworzyła ją na pierwszej stronie, ale zaraz podniosła głowę, by spojrzeć na Ravena.
- Wiesz, że teraz twoja kolej?
Zapytała, wyciągając w jego stronę powieść. Wcale sobie nie żartowała! Wcale nie robiła tego specjalnie! Wcale nie powstrzymywała śmiechu! Jej spojrzenie zmieniło się w zachęcające, a kiwnięcie głową tylko to potwierdzało.

Upił łyk herbaty. Może powinien był ją posłodzić? Rozważał to przez kilka sekund, ale w końcu zrezygnował. Ostatnio już w ogóle nie słodził.
- Moja? - uniósł lekko brwi.Przez chwilę wyglądał jakby zamierzał głośno się roześmiać. Wyciągnął jednak rękę i przysunął książkę w swoją stronę. - Skoro tak twierdzisz...
Nie lubił czytać na głos. Właściwie, to nie robił tego od dawna, więc miał w tej chwili pewne opory. Takie czytanie różniło się od tego po cichu. Postanowił, że w razie czego zrzuci wszystko na swój ciężki stan.

Pokiwała głową, uśmiechając się wesoło. Gdy książka została przejęta przez Ravena, Emma ponownie podparła brodę na dłoni i czekała aż mężczyzna rozpocznie pierwszy rozdział nowej powieści. Była ciekawa czy jest tak dobra, jak ludzie twierdzili. Tytuł brzmiał poważnie.
Dziennikarka obserwowała czytającego mężczyznę, popijając herbatę.
Chociaż na moment przestała słuchać jego słów, zastanawiając się czy powinna bawić się jego utratą pamięci. Po to została dziennikarką by oszukiwać? Zmarszczyła czoło nad tą myślą, czując ochotę do wyjścia z mieszkania. Odłożyła nawet filiżankę, ale nie ruszyła się z miejsca. Henry Marchant ufał, że dziewczyna sobie poradzi. Wybrał ją, mogąc jednak zwolnić. Czy gdyby przyszła do niego, chcąc zrezygnować z tematu, dalej miałaby zagwarantowaną posadę w redakcji?

Kilka razy się zaciął, marszcząc brwi w irytacji i zażenowaniu. Miał wrażenie, że wychodzi na idiotę, ale chcąc zachować resztkę godności czytał dalej. Przełożył kolejną stronę i odłożył na chwilę książkę, by upić łyk herbaty, która zdążyła w tym czasie już ostygnąć. Zaraz potem do mieszkania zadzwonił dzwonek.
- Przepraszam na moment - bąknął i poszedł sprawdzić kto to.

- Panie Crow, jak dobrze, że pan jest - Emma mogła usłyszeć kobiecy głos należący zapewne do sąsiadki Ravena. - ...zaciął się w tym pokoju i otworzyć nie idzie... no do diabła z tym wszystkim. Pomoże pan?...? - nie słyszała wszystkiego, ponieważ rozmowa toczyła się w drzwiach. W dodatku Crow miał to do siebie, że nie mówił głośno. Po chwili zajrzał do kuchni.
- Zostawię cię tu na kilka minut - uśmiechnął się do niej przepraszająco.- Sąsiad się zaciął...
Jak powiedział, tak zrobił. Drzwi wyjściowe trzasnęły cicho.

Emma ma szansę trochę pomyszkować. Ot, chociażby to przecież niemożliwe, by wszystkie listy wrzucił do wiadra z wodą. A może znajdzie co innego?

Emma uśmiechnęła się, odprowadzając Ravena spojrzeniem. Słuchając urywków rozmowy, rozejrzała się po kuchni, popijając herbatę i czekając. Gdy w końcu jej towarzysz się pojawił, by znowu zniknąć, Emma pokiwała głowa.
- Nie ma problemu.
Odpowiedziała i podparła brodę na dłoni, w pierwszej chwili nie uzmysławiając sobie jaką okazję otrzymała. Gdy w przedpokoju nastała cisza, siedziała jeszcze kilkanaście sekund w miejscu, gdy w końcu dotarło do niej co może zrobić. Wyprostowała się, zagryzając dolną wargę i zastanawiała się czy powinna. Ale wstała z miejsca i przeszła kawałek, przystając w progu i spoglądając na drzwi wyjściowe. Cisza trwała, a wzrok Emmy powędrował w stronę pudeł. Młoda dziennikarka chyba jeszcze nigdy w swym życiu nie myszkowała w cudzych rzeczach i dlatego tak długo jej zeszło podjęcie decyzji. W końcu jednak ruszyła w stronę pudeł, czując jak serducho wali w jej piersi.

Pudła był trzy, otwarte, bez pokrywek. W każdym znajdowały się książki. Kilka historycznych, należących do Alice, o czym nie wiedziała. Jakaś powieść sensacyjna, jakieś Baśnie Tysiaca i Jednego Ziarna Piachu. W drugim znajdowało się kilka starych koszul, poniszczony, skórzany pasek, pejcz, sznur, opaska na oczy. W trzecim pudle wazon, podarte karty do gry, niewielki notes.

Emma jeszcze zerknęła za siebie, jakby Crow miał się zmaterializować tuż obok i nagle, po czym przykucnęła przy pudłach i przełożyła kilka książek, które nie były jednak tym co mogłaby szukać. Tak jak i stara odzież, na którą przelotnie spojrzała i zatrzymała się na notesie.
Złapała go w dłonie i otworzyła.

W środku znalazła krótkie notatki, jakieś policyjne skróty. Na kilku stronach nabazgrana była lista zakupów. Jedno trzeba było przyznać - Crow miał typowo męski, naprawdę brzydki charakter pisma. Nagle spomiędzy kolejnych kartek wyleciała notatka. List?

K6 losowa:
1,4- Cześć, Jest szansa odkupienia win?... głosił list. Najbardziej znaczący był w tym wszystkim podpis. Kartka nie była pożółkła, więc pisemko nie zalegało w tym od lat.
2,6- Chciałabym odzyskać swoją bro pamiątkę po ojcu... data na liście była stosunkowo świeża. Może gosposia Ravena chciała przełożyć ten list w widoczne miejsce, a jej pracodawca w chwili roztargnienia rzucił go do pudła?
3,5- To było zaproszenie na ślub Patricka i Charlotte.

6- Chciałabym odzyskać swoją bro pamiątkę po ojcu... data na liście była stosunkowo świeża. Może gosposia Ravena chciała przełożyć ten list w widoczne miejsce, a jej pracodawca w chwili roztargnienia rzucił go do pudła?

Emma nie potrafiła wszystkiego odczytać, nie przywykła do pisma detektywa. Już chciała odłożyć notes, nic nie mogąc z niego wyczytać, gdy wyleciała luźna karteczka.
Dziennikarka odłożyła notes na miejsce i złapała za list, który nie do końca był zrozumiały. Bro...szka? Ale co mają papiery do pamiątki po ojcu? Jakie papiery? Pamiątka, którą podpisano nazwiskiem Crowa? Emma wsadziła list w notes i przewertowała go jeszcze w poszukiwaniu kolejnych. Gdy nic nie znalazła, podniosła się i rozejrzała po pokoju.

Widać było, że Crow niedawno zrobił ten cały rozgardiasz. Przy naprzeciwległej ścianie stał regał z książkami. Połowę miejsca zajmowały jednak inne niż literatura rzeczy. Winylowe płyty, jakieś pomniejsze pudełka, pojemniczek na ołówki. Z drugiej strony znajdowała się komoda. Na niej gramofon i paczka papierosów. Na drugim końcu pokoju gościnnego barek i kredens.

Raven tymczasem pomagał mężowi sąsiadki wydostać się z łazienki. Był zupełnie nieświadomy tego, że jakaś ciekawska myszka myszkuje mu w rzeczach.

Emma nie wiedziała czego tak naprawdę szukać i gdzie szukać. Rozglądając się po pokoju, czuła bezsilność i wstyd przed samą sobą. Oszukiwała, chociaż nigdy by siebie o to nie podejrzewała. Jakaś gula stanęła jej w gardle, gdy skierowała spojrzenie w stronę przedpokoju, walcząc sama ze sobą.
Zgarnęła włosy za uszy i westchnęła ciężko, w końcu podchodząc do komody i wysuwając pierwszą szufladę.

Trudno powiedzieć, czy komoda była dobrym pomysłem na przeszukiwanie. Ale od czegoś trzeba zacząć, skoro w pudłach było niewiele, prawda?

K6 losowa:
5,2- Trafiłaś na szufladę z bielizną. Gacie, podkoszulki... kalesony? Białe, w paski - do wyboru!
6,1- Pośród ubrań znajdujesz niewielkie pudełko.
3,4- Znajdujesz koszule. Poprasowane, poskładane. Gosposia naprawdę się starała. Zaraz, czy to jakaś kartka...?


Crow stanął przed drzwiami łazienki i rozmyślał. Wyważyć? Nie, jeszcze by się zaparł na nodze, którą miał oszczędzać. Rozebrać zamek? To już szybciej...

2

Zmarszczyła czoło, znajdując tylko ubranie. Na moment wgapiła się w jakiś materiał, zaciskając usta ze złości na siebie.
Co Ty robisz, Emmo?
Dziennikarka westchnęła ciężko, znowu mając ochotę się wycofać. W szybkim geście przycisnęła dłonie do twarzy, naciskając opuszkami palców na powieki i zaraz odrywając dłonie. Opuściła je na szufladę i zasunęła ją, z wahaniem łapiąc za drugą.

Właśnie, Emmo, co ty wyprawiasz? Przeszukujesz mieszkanie przystojnego, choć nieco leniwego policjanta, z którym sobie nawzajem... czytacie książki.
Kolejna szuflada na pewno skrywała inne sekrety.
K6 losowa
1,3- W szufladzie znajdują się koszule. A pomiędzy nimi... ojej, opakowanie prezerwatyw!
4,5- Pośród ubrań znajdujesz niewielkie pudełko.
2,6- Znajdujesz jakąś starą planszę do gry, połamaną płytę winylową i zestaw do szycia. Zakurzony. Możesz się domyślić, że Raven niekoniecznie potrafi tego używać.

- Co ja mam zrobić, łazienka jest zamknięta! - rozpaczał sąsiad.
- Ma pani śrubokręt? - zapytał sąsiadkę po chwili namysłu Crow..

3

Emma przeszukała kolejną szufladę, natrafiając na.. ojej, opakowanie prezerwatyw! Dziennikarka zamrugała i oblała się rumieńcem, jakby ktos ją na tym przyłapał, po czym szybko zasunęła szufladę i skierowała się do kuchni, przystając w przedpokoju.
Spojrzała na drzwi wyjściowe i zacisnęła dłonie, dreptając w miejscu.
Co robić? Co robić?
Dziennikarka po chwili wahania i walki ze swym własnym sumieniem, chciała przejść do kuchni, ale zawróciła jeszcze do pokoju i podeszła do kredensu, by szybko go przejrzeć.

Kredens jak to kredens - za szybą znajdowała się zastawa. Przynajmniej powinna! Kredens Crowa zawierał trzy talerze, sztućce w pojemniku, imbryk i kilka filiżanek oraz pomniejsze talerzyki. Na jednej z półek, nieco z tyłu stała fotografia. Stara, ale oprawiona w ramkę. Przedstawiała Crowa i... Crowa. Dwóch takich samych Ravenów, identycznie, głupkowato uśmiechniętych, jakby właśnie ktoś odejmował im punkty inteligencji.

percepcja + 2K6 >/= 18 - zauważasz wystający z tyłu ramki kawałek kartki.

W tym samym czasie Raven mierzył się ze śrubokrętem i zamkiem w drzwiach do łazienki sąsiadów. To było takie łatwe, jak mu się z początku wydawało. Zaklął więc cicho pod nosem.

21

Najpierw Emmę zaskoczył fakt, że Crow ma bliźniaka, jednak w następnej kolejności dziewczyna uśmiechnęła się na widok pociesznych uśmiechów mężczyzn. Sięgnęła po ramkę, by przyjrzeć się im bliżej. Sprawdzić czy są podobni jak dwie krople wody, gdy zauważyła karteczkę. Zmarszczyła czoło i sięgnęła po nią.

Część

Jest szansa odkupienia win? Czy jestem na straconej pozycji, mam coś co mogło by cię zainteresować. Bez lania po mordzie, to nie jest tak ze było mi wszystko jedno, że nic mnie nie obeszło, byłem tylko chłopakiem z podwórka, zwykłym dzieciakiem jak inni, dla każdego wszystko było za wcześnie. Za dwa dni w opuszczonym szpitalu.

Przepraszam
Aaron Fechner

Głosił list schowany za ramką zdjęcia. Nie było na nim daty ale było jasne, że nie może mieć więcej niż kilka miesięcy. Wyglądało na to, że Crow miał kontakt z Fechnerem po jego wyjściu z więzienia.


Dłubał i dłubał przy tym zamku.
- Co się stało, co się dzieje? - pytał co rusz zaniepokojony sąsiad.
- Moment... - burknął Crow. No przecież się starał i spieszył. Też nie zamierzał spędzać tu całego dnia!.

Emma aż się uśmiechnęła do siebie. Tak! Udało się! I chociaż twarze ze zdjęcia zmeniły swe oblicze i teraz spoglądały na dziennikarkę oskarżycielsko, Emma mogła być z siebie dumna, prawda?
Dziewczyna chwilę się zastanawiała czy odłożyć list na miejsce, ale w końcu złożyła go bardziej i zawróciła do notesu w pudle. Drugi list też złapała i rownież pozginała na mniejsze kartki, zaciskając w garści. Czym prędzej podeszła do torebki, zostawionej na stoliczku i schowała listy gdzieś między portfel a lusterko.
Z bijącym sercem wróciła na miejsce w kuchni, na moment tracąc myśli związane z wyrzutami sumienia. Powinna zadzwonić do Marchanta i powiadomić go o znalezionych listach.

- Ja muszę stąd wyjść, o osiemnastej jest moja audycja w radiu...! - dobijał się sąsiad.
- Mąż codziennie słucha audycji... - wytłumaczyła zaraz jego żona, która stała nad Ravenem trzymając tacę z ciastkami. Nie rozumiała nigdy, dlaczego Crow nie lubi żadnych ciastek!
Sam detektyw irytował się coraz bardziej. Zacisnął zęby i dalej grzebałprzy zamku, aż w końcu udało mu się go odkręcić. Drzwi się otworzył, a zadowolony sąsiad wyskoczył w szlafroku na korytarz. Mężczyzna zamienił jeszcze kilka słów z sąsiadami i wrócił na górę, do siebie.
Drzwi skrzypnęły cicho kiedy wchodził do środka.

Emma siedziała jak na szpilkach, zerkając raz po raz na torebkę, która teraz leżała obok niej. Denerwowała się i wydawało jej się, że mały przedmiot aż krzyczy, że posiada własność Ravena. Czy on w ogóle pamiętał, że takie listy dostał?
Możliwe, że tego w ramce jeszcze długo by nie odnalazł?
Gdy drzwi skrzypnęły, blondynka wstała i wyszła naprzeciw Crowa, uśmiechając się lekko i próbując ukryć zdenerwowanie. Nie wiedziała jak się teraz zachowywać, nie przywykła do takiego knucia.
- Wszystko w porządku?
Zapytała mężczyzny, dłonie łącząc za plecami, co nadać jej mogło taki niewinny, grzeczny wyraz.

Przeczesał palcami włosy i popatrzył na Emmę. Cóż taka energiczna? No, tak. Była młodsza i mniej leniwa.
- Sąsiad się zatrzasnął w łazience. Dali mi śrubokręt i... - wzruszył ramionami. Bo i co opowiadać? Wziął go i otworzył drzwi. Nie zerkając w ogóle do pokoju gościnnego wszedł do kuchni i sięgnął po książkę.
- Chyba nie pamiętam na czym skończyłem - przyznał.

Odłożył wolumin i podszedł do Emmy. Pogładził ją po jasnych, puszczonych luźno włosach. Przesunął dłoń na jej twarz, musnął palcami policzek. Chwycił za podbródek, nachylił się nieco nad drobną dziennikarką i złożył na jej ustach pocałunek. Dłoń przesunęła się w dół, poprzez szyję na kark, gdzie została chwilę dłużej.

Tak na serio, to Crow usiadł z powrotem przy stole i zaczął szukać w książce zdania, na którym się zatrzymał.

Machnęła rękami z tyłu do przodu i kiwnęła głową, stojąc dalej w miejscu, gdy obok przechodził Crow. Oparła się plecami o framugę, niemal wciskając się w nią, po czym zmieniła pozycję i weszła do kuchni, spoglądając na mężczyznę. Niczego nieświadomego i nie mającego powodu ją o nic podejrzewać. Znowu zrobiło się jej wstyd, ale gdyby nagle opuściła jego mieszkanie, mogłoby go to zastanowić.

Nogi się pod nią ugięły z wrażenia, gdy Crow podszedł a ona mogła poczuć dotyk jego dłoni i smak ciepłych ust. I choć przez chwilę oczy miała szeroko otwarte, szybko je zmrużyła, oddając pocałunek.

A tak na prawdę usiadła i kątem oka spojrzała na torebkę. Przybierając poprzednią postawę przy stole, oparła się wygodnie i czekała aż mężczyzna odnajdzie odpowiedni fragment.
- Chyba tu.
Przesunęła dłoń po stronie książki i paluszkiem wskazała linijkę tekstu, zaraz dłoń wycofując i uśmiechając się lekko. Podniosła filiżankę i dopiła chłodną już herbatę.

Błądził wzrokiem po literach próbując sobie przypomnieć gdzie zakończył czytanie. Zmarszczył przy tym lekko brwi znowu się irytując. Dopiero Emma mu pomogła wskazując palcem konkretne miejsce.
Wrócił więc do dalszego czytania, starając się jak najmniej zacinać. Oby tylko dotrzeć do końca rozdziału. Oby do końca rozdziału, modlił się w duchu, przez co nie skupiał się aż tak na tekście. Jakby go odpytała z treści, wzruszyłby jedynie ramionami.
Listy od Theresy i Aarona spoczywały bezpiecznie w torbie młodej dziennikarki, która wewnątrz siebie pewnie płonęła z poczucia wyrzutów sumienia jakie spowodował w niej pierwszy złodziejski wybryk.
Wreszcie skończył i podsunął jej książkę. Z pewną ulgą wypisaną na twarzy.

Też nie za bardzo słuchała, myśląc tylko o tym co zrobiła. Obserwując Crowa i zastanawiając się dlaczego sobie pozwala na takie zachowanie wobec niego. Polubiła detektywa i w tym nie było żadnego fałszu. Żałowała, że relacja musiała się rozpocząć od kłamstwa.
- Ciekawie się zaczyna.
Odpowiedziała mechanicznie, gdy mężczyzna przestał czytać i podsunął jej książkę. Dziewczyna położyła na niej ręce i zamknęła okładkę, zerkając na zegar.
- Chyba na dziś wystarczy... jak się czujesz?
Stwierdziła i zadała pytanie, które powinna wypowiedzieć już na początku wizyty.