Właśnie przez bliskość ostrza, które musnęło skórę na plecach Hajni, biegła dalej. Zajęta łapaniem oddechu nie miała czasu do piszczenia ze strachu. - Uciekaj! - wydała polecenie dla Clem, puszczając jej rękę. Od teraz złodziejka nie była spowolniona z powodu ciągnięcia chuderlawej dziewczyny za sobą. Hajni wykorzystała moment przewagi nad niebezpiecznym typem. Pobiegła w najbliższy zakręt, przyklejając się zaraz plecami do ściany, starając się nasłuchiwać i wypatrzeć moment, w którym typ biegnąć za Clem, przebiegnie obok niej. Wtedy to, wykorzystując ciemność, rzuci książkę w kierunku, z którego uciekali, by zdezorientować niebezpiecznie przerażającego typa, jakim był nierozpoznany Joel Miller.
Clem nie odwracała się, czując tylko jak Hajnalka puszcza jej rękę. Pike nie zamierzała się wykłócać, zamierzając tylko dbać o swoje cztery litery. Niehamowana przyspieszyła, chcąc jak najszybciej wydostać się z tunelu.
Joel może i był kilka kroków za dziewczętami, ale jednak to tylko kilka metrów. Niemal czuły jego oddech na karkach, a na pewno do uszu dochodziło gniewne sapanie.
Hajnalka sprytnie wykorzystała panującą ciemność, przyklejając się plecami do ściany odchodzącego w bok ślepego korytarzyka.
Joel rzucasz znów 2k6 na kondycję, próg bez zmian - 20. Jeżeli go przekroczysz łapiesz Clem za ubranie. Jeżeli nie - biegniesz dalej, ale dziewczyna jest na tyle szybka, że ci umyka.
Hajnalka, rzucasz 1k6 na ślepy los: 1,2 - książka niefortunnie trafia Clementine między nogi (jeżeli Joel ją wcześniej złapał, można uznać, że to ją spowolniło, jeżeli Joel nie przekroczył progu - ta książka sprawia, że wpada wprost na Clem - opiszę sytuację w następnym poście) 3,4 - książka nie trafia w nikogo 5,6 - książka trafia Joela w bok, co oczywiście go spowalnia, ale za to zwraca jego uwagę na Hajnalkę.
Clementine, jeżeli któreś z poprzednich kostek towarzyszy sprawiło, że Joel łapie cię w swoje łapy rzucasz 2K6 na reakcję. Jeżeli przekroczysz 29 punktów - udaje Ci się wywinąć z rąk Millera. Jeżeli nie - marny twój los.
Bezkresna ciemność nie pozwalała Joelowi na zauważenie w którym momencie Hajnalka przyległa plecami do ściany w korytarzyku odchodzącym w bok. Natomiast chyba zawdzięczał jej, że przez siebie spowolniła swoją koleżankę. Miller dopadł jakimś cudem do Clem i złapał ją za ubranie, by od razu spróbować pociągnąć je mocno do tyłu. Może w najlepszym przypadku dziewczę nie dość że się wywali, to jeszcze straci przytomność? - Mam Cię Gówniaro! Co my tu mamy? Gdzie jest druga?! Dotarło do niego, że nie słyszy odgłosu drugiej pary nóg.
W poprzednim poście, chodziło mi o to, że jak Joel ominie Hajni, to ta rzuci książkę w kierunku z którego przybył. Czyli za jego plecami, by się odwrócił, pomyślał, że druga ucieka w przeciwnym kierunku lub po to, by na chwilę się zawahał. Na przyszłość postaram się bardziej podkreślać działania i zamierzenia postaci.
5 - Joel dostaje w bok.
Hajni rzuciła i usłyszała, że książka odbiła się o coś innego, zanim zatrzymała się na ziemi. Była pewna, że tak nie powinno być. Zaraz po tym rzucie przekradła się z zakrętu (w którym przylepiła się wcześniej do ściany) na trasę (przez którą przebiegli zarówno Clem i Joel), by przygarbiona stanąć przy ścianie, która znajdowała się na przeciw wejścia w zakręt. Była pewna, że musi uratować Clem.
Zakładając, że zakręt był na lewo, kiedy biegło się w kierunku wyjścia z tunelu, to Joel i Clem mieli go teraz po swej prawej stronie, kiedy odwrócili się za siebie, by spróbować wyśledzić miejsce, z jakiego rzucono książkę. Hajni, która się przemieściła (wykorzystując mrok i fakt, że Joel musi się szarpać się z Clem. Moim zdaniem gwarantowany sukces...), miała wejście w zakręt na swoje lewo, znajdując się przy ścianie przeciwnej od tego wejścia i patrząc na (zlane z mrokiem sylwetki) Joela i Clem.
- Spieprzaj, dziadu! Clem juz zaciskala dlon na scyzorku ale była zwinna niczym małpka, więc wyrwanie się Joelowi nie nastręczało żadnych trudnosci. Szybko uciekła z jego lapsk i pognala znowu przed siebie.
Hajni, moje niedopatrzenie, wybacz! Mimo wszystko myślę, że Joel i tak nie byłby na tyle głupi, żeby dać przechytrzyć się książką.
Miller mógł chwilowo cieszyć się ofiarą w swoich łapskach, ale Clementine była na tyle zwinna, by mu się wyrwać i pobiec dalej.
Joel, rzuca 2k6 na percepcję. Jeżeli przekroczysz 25 punktów słyszysz szuranie stóp Hajnalki za sobą. Jeżeli nie przekroczysz, Hajni oddala się w stronę, z której biegliście, ale nie zwraca to twojej uwagi. Decyzja należy do Ciebie - która zdobycz jest apetyczniejsza i za którą podążysz?
18+5=23 Clem wymknęła mu się z rąk jak śliska żmijka. Bardzo mu się to nie podobało. Gdzieś w trakcie biegu pacnęła go książka ale zignorował ją, choć ręce które ją rzuciły były już bardziej interesujące. Wolał chyba skupić się na uciekającej Clem - nie mógł sobie tym razem pozwolić na to aby jego narkotykowe przedsięwzięcie wzięło w łeb przez jakieś cholerne gówniary. I tak zrobił, pobiegł dalej za Clem nie przejmując się drugą dziewczyną, która prawdopodobnie schowała się gdzieś i próbowała przeczekać jego wściekły atak. Czy dogoni Clem? - Stój! Nie będzie długo bolało!
Joel równie dobrze mógłby gonić za wiatrem albo próbować wskoczyć na budynek. Clem była dla niego za szybka a na dodatek nadwyrężone serce spotęgowało wysiłek. Joel musiał się poddać. Był strasznie wściekły... ale przecież gdzieś podziała się ta druga smarkula, więc może nie wszystko stracone i wciąż będzie mógł dorwać je obie, pomimo tego że ta którą gonił bez przeszkód umknie złym rzeczom. - KURWA!!! ZNAJDĘ CIĘ, SŁYSZYSZ?! Wrzasnął w plecy oddalającej się Clem. Postał chwilę aby złapać oddech, odwrócił się i ruszył w głąb tuneli, skąd przyszedł. Tym razem już oświetlał sobie drogę za pomocą zapalniczki. Świeca została przy zawalonym przejściu w tunelach. Pogwizdywał, liczył na to że dziewczyna się schowała i że pod wpływem presji zdradzi swoją pozycję. Biada jej!... ale będzie żyć. Jeszcze.
Clem mogla zagrozic dziadowi tym samym, ale wkrotce wybiegla z tunelu i przystanela dopiero za jakimis gruzami. Musiala odsapnac i sprawdzic czy Hajni zwieje z rak przybledy. Jesli nie... Clem bedzie miala ciezki orzech do zgryzienia.
Joel choć się wrócił nie znalazł Hajnalki Orosz. Chodził i szukał długo aż w końcu się poddał. Nie wracał też już do przekopywania tunelu. Był zły i jedyne o czym marzył to powrót... donikąd. Nie było ani domu do którego chciał wrócić a użeranie się z Valmountem nie było tym czego od życia w tym momencie oczekiwał. Opuścił w końcu tunele, nie zabierając ze sobą łopaty. Została tam gdzie ją oparł.
Czekał na Naomi jeszcze przed wejściem do tuneli. Doskonale znał to miejsce. Bywał tu już nie raz. Naomi była jak "powrót do przeszłości dwa". Długo sie zastanawiał czy w ogóle iść, cz y w ogóle coś robić działać, nie miał na to głowy. Poświęcił się całkowicie pracy w Laboratorium. A teraz teraz stał bezmyślnie. Umysł wyprany z jakiegokolwiek myślenia. Żadnych [pomysłów i żadnych planów, na teraz i na przyszłość. Może czuł, że być może to jego ostatnia wyprawa do tuneli. Kto wie co siedziało w głowie Reda. Może właśnie wracał tam gdzie już dawno powinien być. Bo przecież ile razy można oszukiwać przeznaczenie. Bo takie jego było, zwłaszcza że nie raz z nim igrał. Tak powinien powiedzieć Beth. Nie zrobił tego. Nie powiedział nikomu gdzie idzie prócz Naomi. Spojrzał na wejście do kamienicy w której miała za chwilę pojawić się jej postać. W dłoni trzymał latarnię, kawałek metalowego pręt.
Naomi pojawiła się na miejscu, ubrana odpowiednio do zadania. W porządnych butach, spodniach z pierdyliardem kieszeni, bawełnianej koszuli i w kurtce. W końcu w tunelach będzie zimno, a przynajmniej chłodno. Nei wiedziała czego się spodziewać. Weszła do kamienicy i rozejrzałą się za Redem. Nie wiedziała jak się przywitać, skinęła więc tylko głową, może trochę skrępowana.
Chłód tuneli otulił oboje wędrowców, dając ulgę w porównaniu do skwaru w centrum miasta. Wzrok nie był przyzwyczajony do roztaczającej się i biegnącej w głąb ciemności. Latarnia rozpraszała mrok na około metr wokół. Na pierwszy rzut oka - zwykły tunel. Trochę wilgotny, brudny i śmierdzący. Lecz na wejściu nie było nic godnego uwagi. Jedynie trochę gruzu przy ściankach.
Skinął głową na przywitanie, równie niepewnie co Naomi. Nie wiedział co ma powiedzieć, to nie było istotne. - Gotowa? - zapytał jedynie po czym odsunął jedną z szaf w piwnicy starej kamienicy. Zapalił Lampę i wszedł do środka. Tak nic nadzwyczajnego. - Uważaj pod nogi - rzucił krótko idąc wolno. Oświetlając to ściany to korytarz przed sobą. Pamiętał jak to się skończyło ostatnim razem. Może to był kolejny głupi pomysł w jego życiu. W dodatku zabrał kogoś kto zna jego cześć przeszłości. Szedł wolno i ostrożnie, oświetlane mury odbijały blask o spływające krople wody po wilgotnych murach. Różnica temperatur dawała się odczuć zaraz po wejściu. - Wiesz ten cały chłód mogli by pompować do kamienic, mieszkań lokali, dziwie się ze jeszcze nikt nie wykorzystał tych tuneli w żaden sposób, tyle było możliwości. Musiało być coś na rzeczy, coś do czego ciągnęło Reda za każdym razem gdy tu wchodził.
Ostatnio zmieniony przez Red Ryder dnia Wto Sie 02, 2016 11:23 am, w całości zmieniany 1 raz
- Mhm.. - odpowiedziała lakonicznie, bo i co było więcje mowić? Może w tunelach się rozgadają.. A może nie. Chciała mu pomóc, ale nie wiedziała jak się to skonczy i czego się może spodziewać. - Jasne - ruszyła za Redem ostrożnie, w końcu to dopiero początek ich drogi. - Te tunele są tajne, tak? Nie mogliby tego zrobić.. bo każdy by o nich wiedział - poprawiła kurtkę i dopięła jej zamek.
Cisza roztaczała się wokół Naomi i Reda. Tylko miarowe stukanie butów o podłoże i od czasu do czas jakaś spadająca w dół kropla wilgoci. Szli kilka minut, nie napotykając niczego dziwnego. Aż w którym momencie.... Red przydeptuje coś co wydało z siebie dźwięk łamania. Okazuje się, że to:
1,5 - metalowe kawałki, dwa przypominają mechaniczne palce od protezy. 2,3,4,6 - to tylko jakieś kawałki drewna, chyba starej pochodni, roxkładającej się pochodni.
- Tajne - rzucił krótko - niby tajne ale wiele o nich osób wie, tylko nikt tak naprawdę głośno o tym nie mówi - dodał, a wtedy rozległ się trzask. Red kucnął przyświecając w tym miejscu lampą. Stara pochodnia. - Widzisz, na potwierdzenie moich słów... - dodał podnosząc się. Latarnią oświetlił przez krótką chwilę twarz Naomi. Może chciał spojrzeć w jej oczy, a może po prostu zobaczyć jej minę. - Jeśli chcesz możemy w każdej chwili zawrócić - powiedział, jednak w jego głosie nie było absolutnie żadnej pewność. Wręcz przeciwnie. Zabrzmiało to jakby ewidentnie mówił to tylko z grzeczności, z obawy o nią, mimo wszystko chciał iść dalej. Może własnie ten ostatni raz. Dlatego ponownie wolno ruszył przed siebie mając Naomi. Jeszcze raz na nią spojrzał, ale nie czekał na odpowiedź. Coś mu w duszy grało. Nie wiedział jeszcze co. Po prostu pociąg do przygody miał w sobie odkąd pamiętał. Może właśnie tym się dzielił z Naomi.
- Gdyby wiele osób wiedziało, to tutaj byłoby ich więcej. W końcu nie wiadomo co jest dalej, wszyscy poszukiwacze przygód by sie tu kręcili - stwierdziła. Przystanęła od razu za Redem, by na niego nie wpaść. Pochyliła se obok niego i sporzała na pochodnię, trąciła ją stopą. - E, stara. Ale chyba tu się wszystko szybciej psuje od wilgoci - zastanowiła się i wyprostowala. Zmrużyła oczy, gdy Red podniósł latarnię. - A wyglądam, jakbym chciała zawrócić? - uniosla brew zdziwiona. Uspokajał sumienie? Nie pryz niej, nie musiał. Nie zamierzała mu wyć, ze to niebezpieczne. Szła tu z nim. Ruszyli dalej, rozglądając się zapewne i patrząc pod nogi.
Parę kawałków drewna było rozrzucone pod ich nogami, ale to w sumie nic co by mogło przykuć ciekawość. Gdzieś tam rozległ się szum i trajkotanie, które szybko przemknęło. Nieopodal przejeżdżał tramwaj, choć nie tuż nad ich głowami. Po jakimś czasie doszliście do niewielkiego rozwidlenia. Możecie iść albo cały czas głównym tunelem, albo wejść w wąską odnogę, kierująca się w prawo.
Uśmiechnął się lekko na jej słowa. Chyba pierwszy raz dzisiaj. Poszukiwacze przygód. Dobrze to określiła. Chociaż może lepiej by brzmiało poszukiwacze kłopotów. No bo z tym Red jak najbardziej trzymał za pan brat. - Nie nie wyglądasz - rzucił, gdzieś tam w głosie mogła wyczuć, bo przecież w ciemności nie zobaczyć, uśmiech Reda. Szli wolno i ostrożnie. Na hałas tuż nad ich głowami Red podniósł głowe. - Tramwaj - rzucił krótko, nawet się nie zatrzymując. Kolejne metry tunelu doprowadziły ich do rozwidlenia. Wpierw oświetlił korytarz przed sobą ten którym szli, potem ten węższy. Chwilę myślał po czym skręcił w wąski korytarz. Zatrzymał się tuż u jego wejścia. Po prawej stronie na wysokości oczu wydrapał kierunek strzałki w którym podążali, a tuż obok literę "R". - Chodźmy tędy - skierował swe kroki w głąb węższego korytarza. Nic szczególne nie różniło ten korytarz od poprzedniego. Oprócz tego że był znacznie węższy.
Przystanęła na chwilę gdy gdzieś nad nimi pojawił się tramwaj, spojrzałą w górę i zmarszczyła brwi. Brr.. Nieładnie. Nieprzyjemnie i całkiem nie przytulnie. Poszła jednak zaraz za Redem. Przystanęła na rozwidleniu i spojrzała w obie odnogi. - Mówisz? Czemu nie w ten szerszy? Chyba by prowadził w lepsze miejsce.. - zapytała, ale nie protestowała więcej, spojrzała na śld który narysował na ścianie i poszła dalej, w węższy korytarz razem z Ryderem.
Oboje musieli iść nieco bokiem, by zmieścić się w korytarzyku. Momentami nawet nieco się zwężał.nie szli długo, może raptem 4 minuty. A co zobaczyli na końcu...?
1,5 - ślepy zaułek. A w zasadzie wyjście, na samym końcu była drabina, prowadząca do góry, do studzienki. Studzienki na granicy trzeciej strefy i zrujnowanej dzielnicy mieszkalnej. Na ścianie namalowano farbą cyfrę 2. 2,6 - j.w. z tą różnicą, że na końcu, oparty o drabinę, leżał robot. Zepsuty, miał pogruchotane nogi, brak jednej ręki. Połowa głowy była zgnieciona, mechaniczne oko zwisało mu na kabelkach. 3, 4 - tunel kończy się po tych paru minutach. Ściana i nic więcej.
Nie było za szeroko. Mimo wszystko Red przesuwał się do przodu oświetlając przed sobą ciasny korytarz. Kilkanaście metrów dalej smużki światła wpadały z góry w dół korytarza. Red spojrzał do góry, potem wyjął mapę chwilę jej się przyglądał, jakby starał się zapamiętać swoje położenie. - Poczekaj - rzucił do Naomi, schował mapę i wspiął się po drabinie. Uchylił lekko ciężki właz. Chwilę obserwował, po czym wrócił na dół. - Musimy się wrócić, jesteśmy gdzieś w okolicach trzeciej strefy. Teraz Naomi musiała iść przodem, aż do rozwidlenia i głównego korytarza. Znowu zrobiło się ciemno i nie przyjemnie. Na rozwidleniu skręcili w prawo. By ponownie iść wolno głównym korytarzem.
Indeks
