Posuwałą się powoli za Redem, starając się nie zastanawiać nad znaczeniem słowa klaustrofobia. Obserwowała jak Red wspina się po drabinie a następnie schodzi na dol. - Gdzie było wyjście? - zainteresowała się - coś konkretnego? - zapytała, obacajac sie w tunelu i wracając nim, by skręcić w drugą stronę.
Tak jak jeszcze niedawno słuchać było jakiekolwiek życie u góry, to teraz w tunelu zaczynało się robić coraz ciszej. Zakręcał to w prawo, to w lewo. Niektóre przejścia były całkowicie zasypane, a inne drzwi zaryglowane na trzy spusty.
Rzut na percepcję dla Reda. 2k6. Jeżeli przekroczysz 27 punktów- zauważasz namalowane biała farbą, ledwo widoczne "Z" i "500m wschód" na dole ścianki korytarza. Jeżeli nie - potykasz się o coś i lądujesz kolanami na ziemi, przy okazji ścierając sobie dłoń do krwi. Widzisz, że to jakaś plątanina nie tak starych kabli.
- Gdzieś na obrzeżach. Miedzy trzecią strefą, a początkiem ruin miasta - rzucił, niby pół szeptem, ale teraz dopiero zdał sobie sprawę jak jest cicho. Nie było słychać ani szumu tramwajów ani automobilów. Wciąż szli. Dopiero zatrzymali przy jednych z zaryglowanych drzwi. Red przeświecił latarnią na jedne z zaryglowanych drzwi. - Myślisz, że może być coś za nimi, spróbujemy jedne otworzyć? – zapytał tym razem oświetlając twarz Naomi. Jakby czekał na jej potwierdzenie. W końcu ponownie odwrócił się do drzwi. Stuknął kilka razy w stare drzwi. Były solidne. - Potrzymaj – wyciągnął lampę w kierunku Naomi, tak miał zamiar stalowym prętem podziałać przy drzwiach. Światło latarni załamało się na białej farbie. W tym samym momencie w głowie Reda jakby wybuch flesz z aparatu. Litera Z „500m wschód”. Zmrużył oko. Potrząsnął głową. Spojrzał na mapę. Dobre sobie wschód w podziemiach. - Tam – dodał po analizie kierunku z mapy i tej z tunelu.
- To nie otwieramy tego? - zdziwiła się trochę jego reakcją, była ciekawa co jest za drzwiami. - Coś się stało? - spojrzała na ściane i sama też dojrzała napisy. Ale hej. chętnie by się włamała za drzwi. Gorzej jak tam jakieś potworności siedzą. - Cicho tu - mruknęła, bo właśnie to sobie uświadomiła. Czekałą na decyzję mężczyzny.
Drzwi, które chcecie otworzyć są zaryglowane, kto wie czy nie zaspawane z futryną. Nie jest wam dane tam wejść. Po podjęciu tropu przez Reda i ruszeniu w dalszą część podróży... możecie coś znaleźć!
Każde rzuca po jednym razie 2k6: 1,2 - w połowie puste opakowanie naboi do rewolweru typu I 3,4 - kastet 5,6 - zakrwawione bandaże 7,8 - składany nóż 9,10 - kawałek syntetycznej skóry 11 - rewolwer typu I z pustym magazynkiem 12 - 2 kredyty w drobnych
Po przejściu pół kilometra dochodzicie do rozwidlenia. Trzy odnogi tunelu. Po raz kolejny Red rzuca na percepcję. Po przekroczeniu 32 punktów - pod ścianą jednej z odnóg stoi oparty kawałek blachy. Zauważasz, że coś pod nią jest napisane. "Wstęp wzbroniony pod groźbą śmierci". Jeżeli nie przekroczysz - sami decydujecie o kierunku dalszej podróży. Jeżeli Red PRZEKROCZY swój próg, na kolejny rzuca Naomi. Jeżeli przekroczysz 19 punktów percepcji - w kącie znajdujesz pęk kluczy.
- Nie, nic - mruknął trochę niepewnie - właściwie... to nie wiem - wzruszył ramionami idąc dalej. Coś strzyknęło pod jednym z ciężkich, wojskowych butów Reda. Kucnął macając dłonią zimne i wilgotne podłoże ciemnego korytarza. W końcu się wyprostował, przysuwając do twarzy przedmiot. - Składany nóż - rzucił. Dopiero teraz uświadomił sobie ze stoją przed kolejnym rozwidleniem. Spojrzał pytająco na Naomi. Dopiero potem na mapę i znowu na Naomi. Chyba mu było wszystko jedno w którą stronę pójdzie. Żadna mu się nie kojarzyła. - W prawo?! - mruknął i nie wiadomo czy to było pytanie czy stwierdzenie. Od po prostu. Jednak nie ruszył się jakby stał i czekał na decyzję lub potwierdzenie jego słów przez dziewczynę.
Przystanęła zaraz za Redem i pochyliła się, a potem rozejrzała naokoło. - Nóż? - uniosła brwi. Przeszła dwa kroki dalej. - Patrz jakieś brudne.. a nie, to bandaże? Poświeć mi tu - poprosiła. - Może być i w prawo - przytaknęła po chwili zastanowienia, zerkając w tunele, ale pochłonięta swoim znaleziskiem. - a ten nóz to stary? - zainteresowałą się.
Nóż nie należał do nowych, rączkę pokryła rdza, ale ostrze nie wyglądało ma tępe. Po poświeceniu na bandaże Naomi zauważa, że biegnie od nich ślad. Parę drobnych kropel, potem coraz więcej, w stronę lewej odnogi.
Decyzja decyzją, a ślady śladami. Przyświecił na prośbę Naomi w miejsce które wskazała. Potem po śladach krwi które biegły w przeciwnym kierunku niż wybierał się Red. W oczach ponownie błysło światło jak błysk flesza. - Nóż... pordzewiały... - mruknął trochę zamyślony, trochę zaciekawiony śladami jakie znalazła dziewczyna. - No to może jednak w lewo? - Ni to zapytał ni to stwierdził. W zasadzie nie wiedział w którą stronę ma iść. Wszystkie korytarze były takie same, brudne mury, wilgotne chodniki i przenikliwa cisza. Między słowami słychać było nawet ich oddech. - chcesz iść dalej? - bezpieczeństwo przede wszystkim, wiedział doskonale z czym wiąże się wizyta w tunelach. Nie wiadomo co było bardziej niebezpieczne. Wyjść za mury miasta czy chodzić w tunelach pod miastem.
- Tak. W lewo? - zapytała i podniosła wzrok w tamtą odnogę. Ciemno. Potem obejrzała się na Reda. Oczywiście, że coś może im się stać, ale obydwoje o tym wiedzieli doskonale. W końcu to nie był spacer po parku w centrum. Pewnie zostawili ślad na kolejnej ścianie przy zakręcie,jak poprzednio, by się nie zgubić.
Lewy tunel nie był taki długi, raptem może 20 metrów. Drobne ślady krwi się urwały, ale za to dostrzegliście drzwi. Podchodząc do nich i łapiąc za klamkę - są otwarte!
Wchodzicie wpierw do prowizorycznie zrobionego korytarzyka, oddzielonego od dalszej części pomieszczenia cienkim, zabrudzonym materiałem, przypominającym zasłony. Stały tu dwie metalowe, położone na sobie skrzynki z napisem "Ściśle tajne". Ta na górze była otwarta, a w środku:
1k6 - ślepy los: 1,2 - jest pusto 3,4 - teczka z hobbystycznymi rysunkami robotów 5,6 - puszki z jedzeniem
Za kotarą rozciąga się ogromne pomieszczenie, od razu przypominające wam laboratorium. Pod przeciwległą ścianą ustawione były kapsuły, a w każdej z nich wyłączony robot, każdy kolejny technicznie lepszy, ostatni miał nawet twarz obleczoną skórą syntetyczną, a na głowie blond włosy. Niebieskie oczy wpatrywały się pusto w przestrzeń. Na metalowe ciało zarzucono strój przypominający ubranie robotnika z fabryki, z napisem na piersi "Ikar". Po lewej stronie - stanowisko pracy, warsztat z różnymi narzędziami i częściami, pewnie wiele z nich Red może profesjonalnie nazwać. Na prawo, widać część biurka, a część jest zasłonięta dwoma parawanami, jakby ktoś chciał sobie wydzielić parę metrów prywatności.
Kolejne kroki przybliżyły ich do drzwi. Gdy się okazało ze są otwarte Red nawet chwili się nie zastanawiał, po prostu wszedł do środka. Gdy przeszli wąski korytarz. Otwarta skrzynia była pusta. Widniejące napisy jakby powstrzymywały Reda przed otwarciem tej drugiej. Uniósł wzrok na Naomi potem na skrzynie, a w końcu przeniósł go na kotarę, delikatnie uchylił jej krawędź. Uniósł latarnię by zaświecić przed sobą. W głowie pojawiły się kolejne obrazy. Jakby stare fotografie, zabrudzone i ie dość wyraźne. Zdjęcie za zdjęciem. Dał krok do przodu i wyciągnął przed siebie rękę z latarnią jakby chciał zobaczyć więcej i więcej. W głowie rozmyty obraz wystrzał się. Wraz ze światłem. - Byłem tu - szepnął, rozejrzał się ponownie oświetlając ściany, jakby szukał włącznika. Takie pomieszczenie musiało mieć prąd. Musiało prawda. Tym razem oświetlił twarz Naomi, chwilę jej się dziwnie przyglądał. - Byłem tu - powtórzył nieco pewniej. Podszedł do stołu na którym leżały narzędzia. Zakurzone, nie używane, a przynajmniej używane dość dawno. Znał je, znał każde z nich. Różnowymiarowe klucze, śrubokręty, obcęgi w tej scenerii wyglądały jak narzędzia tortur. Kilka kroków dalej kapsuły, roboty. Skrzywił się lekko. Przystawał przy każdej kapsule i uważnie jej się przyglądał. Aż dotarł do ostatniej. Robot przypominający mężczyznę. Błękitne oczy, włosy. Przegiął głowę na bok, przetarł dłonią tabliczkę z napisem "Ikar" - Widziałem już go, widziałem go w tunelach... - mówił powoli i spokojnie nie odrywając wzroku od robota.
Przystanęła chwilę wcześniej niż Red i przyglądała się i jemu i pomieszczeniu na zmianę. Nie chciała przeszkadzać, wtrącać się. Widziała jak się rusza, jak ogląda wszystko dokładnie i skrupulatnie i nie chciała tego naruszyć, jakby mogła.. właściwie co? Zepsuć coś? Ruszyła powoli za nim, krok po kroku, dając mężczyźnie prowadzić. Nie mogła mu pomóc... i wiedziała o tym. Więc chciała mu chociaż nie przeszkadzać. Uśmiechnęła się lekko, blado, gdy podszedł do niej. Spojrzała na klucze, komory.. Miała gęsią skórkę, nawet nie wiedziała skąd. Spojrzała na sufit, jakby bała się, że ten zaraz spadnie im na głowy. Oby nie. Chciałaby stąd wyjsc cała i zdrowa.
Nic nie mówił zamilkł. Patrzył w sylwetkę Ikara, potem przeniósł wzrok na Naomi. Wszystko zdawało się jasne i wyraźne. Wciąż nic nie było jasne, pamiętał miejsce, pamiętał te wszystkie rzeczy tu się znajdujące. Tyle, albo aż tyle. Do niedawna nie wiedział nic. Cześć obrazów wracały jak fotografie, ale wciąż tej jednej nie widział w swojej głowie. Jeszcze raz spojrzał na Naomi. Potem myślami wrócił do Beth. - Chcesz już wracać? - zapytał trochę niepewnie, wiedział ze może być to silne przeżycie dla Naomi, może nie ukazywała tego, nie było widać po niej strachu. Teraz zdał sobie sprawę że nie powinien narażać jej zdrowia. - Wracajmy! - rzucił spoglądając na wejście i drogę powrotną. Sam wiedział że jeszcze tu wróci. Wróci sam. Nie powinien jej tutaj zabierać. Chociażby ze względu na to co ich łączyło. Rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniach, jakby chciał zapamiętać dokładnie wszystko co tu zobaczył.
- Nie - nie ruszyła się z miejsca, splatajac ręce na piersi. - Chcę wiedzieć.. co wiesz. Co sobie przypomniałeś. Przecież widzę.. - nie była głupia. Jasne, nie była wykształconą damą z wyższych sfer, nie była typową delikatną kobietką w zwiewnej sukience, ale nie była głupia. Poza tym.. znała go. Znała go sprzed czasu, gdy wszystko zapomniał i.. Cholera. Nie wiedziała. Czy chce, by sobie przypomnial? Być może stracił to życie, które teraz sobie budował? Kobietę, którą miał? Nie zamierzała pakowac się znów do jego życia, nie jako jego kobieta. Nie będzie mu tego robić. Ale chciała też, żeby.. tak zwyczajnie, do cholery, był szczęśliwy. Tylko czy do tego powinien sobie wszystko przypomnieć..czy raczej nie? Nie miaa pojęcia. Czekała jednak na jego odpowiedź, skoro już spytała.
Zatrzymał się na chwilę, spojrzał jeszcze raz na pomieszczenie. - Pamiętam to miejsce, pamiętam ze tu byłem, tylko to są fotografie w mojej głowie, jak bym przeglądał stare zdjęcia, zdjęcia miejsc, przedmiotów, ale... - urwał na chwilę, jakby chciał zebrać myśli, ułożyć w głowie zdanie. Zupełnie nie wiedział co powiedzieć. Chwila ciszy wydłużała się, a on nie umiał nic sensownego wymyślić. - Ale... Ale... Nic więcej... - Spojrzał w oczy Naomi, jak by chciał ją przeprosić. Zapewne wyglądał jak zbity kundel, tak też się czuł. Czuł że zawiódł. Spojrzenie Naomi było chyba podobne, dziewczyna wyczekiwała odpowiedzi, a on nie umiał jej nic powiedzieć. Nic sensownego, nic co mogło by rozżarzyć nadzieję na przywrócenie pamięci. Nie chciał, ale musiał się z tym pogodzić. Najwyraźniej nie był to jeszcze czas w którym Red będzie starym Redem. Starym, młodym chłopakiem. Mężczyzną Naomi, przyjacielem, partnerem. - Wracajmy, to nic nie da... - był rozbity, załamany i przygnębiony sytuacją w jakiej się znalazł. - Przepraszam - szepnął. Nic więcej nie umiał powiedzieć.
Obserwowała go i.. po raz kolejny łamało jej się serce. Rozpadało na milion kawalków. Już nawet nie chodziło o to, czy miał kogoś innego czy nie, to zdążyła już jakoś przegryźć. Nie łatwo, ale jednak. Musiała zaakceptować zmiany po tak długim czasie.. Tym bardziej, skoro Red nic nie pamiętał i to nie była jego wina. Bo jak miała być? Jasne, łatwo byłoby go obwinić, zrzucić to na niego, ale po co? Co by to dało? Zezłościła by się na mężczyznę, którego nadal kocha i to tylko po to, by na moment poczuć się lepiej? Nie miało to sensu. Teraz chodziło jednak o coś innego. Przyszli tutaj, bo mieli nadzieję, obydwoje, że Redowi coś się przypomni, rozjaśni, coś do niego wróci. To, co opowiadała mu Naomi to jedno, ale musiał SAM sobie to wszystko przypomnieć. A jednak nie.. nie tym razem. Widząc go tak smutnego, złamanego czuła się jeszcze 3 razy gorzej. Zaczęła narastać w niej złość. Starają się, przychodzą tutaj ryzykując życiem. I co? I NIC. Odwróciła wzrok, przesunęła nim po pomieszczeniu i westchnęła ciężko. - Przecież to nie twoja wina - zapewniła go z uśmiechem i ruszyła w stronę, z której przyszli...
A w jakiej on był. No ale to było teraz najmniej istotne. Ruszył za nią drogą powrotną. Wszystko mieli oznaczone i zapisane. Prawo lewo, lewo prawo. Red musiał dobrze oświetlać ściany aby się nie zgubić. Nie wiele mówił. Ciągle siedziało mu w głowie, że cała wyprawa poszła na marne i tak naprawdę znaleźli się w martwym punkcie.Pojawiło się więcej obrazów ale pamięć wciąż nie wracała. - Nie moja. - Dopiero po dłuższej chwili marszu odpowiedział na słowa Naomi. - Tylko... tylko co mam zrobić? - Red był chyba jeszcze bardziej rozdarty niż sama Naomi. Ale przecież nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Że wszystko się wyjaśni niczym w bajce o królewnie śnieżce. Może oboje będą żyli długo ale czy szczęśliwie. - Wiem, że jest ci ciężko, wiem, że nie tego oczekiwałaś, ja też nie tego oczekiwałem... - westchnął ciężko, wyglądało na to że musiał na obecną chwilę pogodzić się z sytuacją. - Nie wiem czy mam dalej szukać czy... - nie dokończył, bo wiedział że dla Naomi nie będzie to łatwe.
Nie odpowiadała na jego słowa, idąc dalej, bo miała wrażenie, że gdyby się zatrzymała to po prostu się rozpłacze. A tego nie chciała, bardzo. Dprawdzała każde rozwidlenie, by się nie zgubić i szła do wyjścia, a raczej tam gdzie uważali, że jest wyjście. W końcu jednak westchnęła i zatrzymała się. Spojrzała przed siebie, a potem opuściła głowę. Red mógł zobaczyć, że zaciska dłonie w pięści. Milczenie przedłużało się, a jej chyba było ciężko wypowiedzieć chociaż słowo. Czy Ryder mógł wiedzieć, że jakaś okropna gula rośnie jej w gardle? - Jesteś szczęśliwy, po co to tracić? - odezwała się w końcu, starajac się by jej głos się nie załamał ani odrobinkę. To nie było łatwe, ale jej się udało. Gdyby Red pamiętał.. ją, to pewnie wiedział by, że jest o krok od płaczu, ale na szczęście czy też nieszczęście nie miał pojęcia. Może to i dobrze. Po chwili ruszyła dalej w stronę wyjścia, pilnując się znaczników na ścianach, które zrobili w drodze do środka.
Zbliżali się do wyjścia, szum przejeżdżających samochodów tylko zagłuszał ciszę jaka panowała wśród dwójki bliskich i tak obcych sobie ludzi. Dopiero gdy się odezwała odwrócił się w jej kierunku i chwycił ją za okolice nadgarstka. Chwilę nic nie mówił ale wciąż wpatrywał się w oczy Naomi. Jak by szukał w nich odpowiedzi, jak by układał zdania. wiedział że cokolwiek powie nie będzie tym co chciała by usłyszeć Naomi. - Nie chce Cię okłamywać, wiem że jesteś rozdarta i wierze, że wszystko to co mówisz jest prawdą - zaczął, nie wiedział czy jego wyjaśnienia w jakiś stopniu cokolwiek zmienią. Mógłby ją przepraszać, tylko za co?! Za to ze nie pamiętaj jej i ich wspólnego życia. - Niepełne szczęście, niepewność, ciągła gonitwa za czymś odległym nieznajomym, nie jest pełnią szczęścia. Mogę być szczęśliwy z jedną kobietą unieszczęśliwiając drugą? Nie chcę tak żyć, nie chcę ciągle szukać. Czuć w głosie było rozgoryczenie. Red był rozdarty. Najlepszym rozwiązaniem było by dla niego gdyby z sufitu spadł głaz prosto na jego głowę, ale taki po którym nie mógł by już się ponieść. To by była najprostsza droga ucieczki. Za głazem mógłby spaść tramwaj. Wciąż trzymał Naomi za nadgarstek. Stojąc na przeciwko niej przyciągnął ją do siebie. - Co mam zrobić? - szepnął tuż przy jej ustach.
Nie odsuwała się ani nie wyrywala, obserwując Reda z takim samym zainteresowaniem, z jakim mężczyzna ją obserwował. Czy byli się w stanie czegoś z tego dowiedzieć? Patrząc sobie w oczy? Nie miała pojęcia. Bolało ją to, ze Red nadal nic sobie nie przypomniał.. Nic nie wie. O niej. O nich. Było im przecież dobrze razem.. mieli plany.. Jasne, to bylo kilka lat temu. Dla niego zmienilo się wszystko.. ale dla niej? Zafiksowała się na znalezieniu Reda, a teraz, gdy już go znalazła.. Gdy ją do siebie przyciągnął po chwili zawahania objęla Reda za szyję. Brakowało jej tego, jak cholera. Nie dało się tego ukryć. Zatrzymała wzrok na jego ustach na dłuższą chwilę.. ale potem wtuliła się zwyczajnie w mężczyznę, chowając twarz w zgięciu jego szyi. - Red.. wróć do niej. Żyj. Nie możesz być odpowiedzialny za to, jak ja się czuję.. - odsunęła się lekko, by na niego spojrzeć. Tak naprawdę najchętniej po prostu by go pocalowala, przestała o tym myśleć, miała nadzieję na idiotyczne "długo i szczęśliwie", ale wiedziała, ze to.. to mrzonka. - Nie znasz mnie. Praktycznie wszystko, co o nas wiesz, wiesz ode mnie.. Nie jesteś mi nic winien. Idź.. żyj. Załóż rodzinę. Ja sobie poradzę.. - jeszcze nie wiedziała jak. Pewnie wróci na pustynię, co nie było mądre ani bezpieczne, ale tam.. tam mogła zaznać spokoju, choć na trochę. Może powinna w ogóle stąd wyjechać, wylecieć zeppelinem z nadzieją, że nie rozpadną się po drodze.
Czuł ciepło jej ciała, czuł i nie chciał przestawać czuł. Brak pamięci powodował spontaniczne działanie u Reda. Czasami nawet nie potrafił się zachować, wszystko łapał chwilą nie myśląc o przyszłych konsekwencjach. Tak było i tym razem. Nie wiedział czy robi dobrze czy źle. Braki w pamięci powodował że umysł w pewnym momencie przestawał funkcjonować tak jak by Red tego oczekiwał. Pamięć cząstkowa, wyrwane fragmenty sprawiały że nie raz decyzje miały swoje konsekwencje. Słuchał Naomi a jednocześnie coraz mocniej przytulał ją do siebie. Oby nie zadusił. Gdy się odchyliła on spojrzał na nią tak jak ona na niego chwilę czekał. Mówiła coś ale on jakby tego w ogóle nie słuchał, patrzył na jej usta ale nie słyszał dźwięku. Dopiero gdy przestała mówić zdał sobie sprawę, że mówi coś bardzo ważnego. Dlatego być może miała taką przejętą minę. Ten tramwaj na głowę był by nie głupim pomysłem, ale jeszcze nie teraz, nie tutaj. Zrobił to czego chyba nie powinien. Nie myślał czy musi czy nie musi. Nie wiedział co będzie dalej i jak potoczą się sprawy. Co dalej się stanie i jakie będą konsekwencje. Najzwyczajniej, a może niezwyczajnie pocałował Naomi w usta. - Nie wiem, nie mam pojęcia - szepnął tuż przy ustach Naomi.
Brakowało jej tego.. bardzo. Bardziej niż chciała by przyznać.Wtuliła się w niego zamykając oczy i zaciskajac ręce na jego kurtce czy koszuli czy co tam miał na sobie. Nie uciekła od pocałunku, wręcz przeciwnie. Tylko dlaczego coś tak okropnie ściskało ją w sercu? I w gardle? Wcale nie chciała go puszczać.. Najlepiej już nigdy. A z drugiej strony gdzieś w środku wydawało jej się, że to tylko.. jakaś głupia chwila wycięta ze wszystkiego innego, dziwny moment, który nie miał prawda się stać i o którym zaraz będą musieli zapomnieć. Musnęła ustami jego wargi, nie mogąc się powstrzymać. - I myślisz, że chcesz to zrobić jakiejś kobiecie? Odejść? Za dobry jesteś na to.. zawsze byłeś.. - a jednak nie odsuwała się od niego, czerpiąc z bliskości póki mogła. I pewnie też nie byłaby wcale taka zła, gdyby włąśnie sufit zawalił im się na głowy... - To nie jest decyzja, którą ktokolwiek może podjać za ciebie. - pokręciła lekko głową. Zawahała się, a potem odsunęła, a raczej chciała odsunąć od niego, choć bardz, bardzo niechętnie.
Jedyna rozsądna, albo i nie rozsądna rzecz jaka przyszła do łysej głowy Reda. Odwzajemniony pocałunek był jak zaproszeniem. Mimo iż był krótki, był prawdziwy. Red nie zastanawiał się czy Naomi się wystraszy, nie wystraszyła. Wręcz przeciwnie. - Nie wiem co mam myśleć - szepnął gdy się odsunęła. Był w niemałej kropce. Nie oczekiwał że ktoś mu powie jak ma postąpić i co zrobić. Nie pozwolił jej się odsunąć zbyt daleko. Gdy osuwała się jego ręka obejmująca jej plecy jakby się zblokował i nie pozwoliła dziewczynie odsunąć się jeszcze dalej. Być może Red nie chciał. Być może chciał zostać tak dłużej, chciał cieszyć się chwilą. - Potrzebuję więcej czasu, wiem że dla Ciebie i tak jest już zbyt długo, nie chce zrywać z dotychczasowego życia, ale nie chcę też żyć bez przeszłości. Bo czym jesteśmy jeśli nie posiadamy wspomnień, nie mamy przeszłości. Czuje się pusty, bezwartościowy, ale z drugiej strony... - urwał na chwilę - jak zerwać z tym co zbudowałem do tej pory... Nie wiem... Pokręcił przecząco głową. Nie miał pomysłu co zrobić. Było to chyba bardziej skomplikowane niż mogło by się wydawać.
Miała wrażenie, ze to ją zabije. W ten czy inny sposób. Trzymała sie go trochę desperacko, jakby wydawało jej sie, ze wszystko zniknie gdy go puści. Może to prawda? Odetchnęła ciezko i znów wtulila sie w mężczyznę. - Czekałam tyle lat, ze chyba jeszcze trochę czasu nie zrobi mi różnicy - pociągnęła lekko nosem. - Czegokolwiek bys nie zdecydował, po prostu cieszę się, że żyjesz.. - cofnęła sie w końcu bardziej stanowczo, a przecież nie była kruchą dziewczynką. Nigdy nie była i nie Będzie.. dlatego tez obecny wybór Reda.. trochę jakby bolał. Czasem. - Chodźmy.. Mam jesCze troche rzeczy do zrobienia w warsztacie - odwróciła wzrok, chcąc isc dalej. Ma mu powtarzać, że go kocha? Przecież to wie. Ma próbować wziac na litość, na "wszystkie te wspaniałe lata, które przeżyliśmy "? Nie. To też nie była ona. Musi podjąć te decyzje sam. Już mi mówiła, ze jest chętna mu pomóc w odzyskaniu pamięci, jeśli będzie mogła.
Indeks
