- Hannon. O własnie! Od nazwiska mógł zacząć. Odkrywca Buibuia powinien mieć jakieś uprawnienia, tak? A co jeśli w tunelach żyły jakieś... - Nowe gatunki szukam!
- Hannon, Hannon - Red się zamyślił, coś mu świtało a przecież nie był głupi. - Aaaa Hannon brałeś udział w wyprawi - rzucił nie odsłaniając twarzy - student... kojarzę, było tak od razu... Podszedł do chłopaka i trzepną go w ramię po przyjacielsku... aaa red Trzepnięcie miał zdrowe...
Romek zmarszczył brwi śmiesznie, patrząc na Reda i nie wiedząc czy się śmiać czy oburzyć. W końcu jednak kiwnął głową i przesunął tym razem kapelusz na tył głowy, by podrapać się tuż na czołem. Taki mały nawyk, gdy chłopak się zastanawiał nad tym co się dzieje. - No mapę mam. Koledzy nie wierzyli, że tu coś znajdę!
Można wierzyć, lub nie- w tunelach było naprawdę zimno! I ciemno. Na szczęście jednak, mieli czym oświetlić sobie drogę. Korytarz prowadził prosto. Gdzieniegdzie ściany były popękane i wyglądały tak, jakby miały się zaraz zawalić. Ale wciąż jednak tu stali, prawda? Mogli ruszać dalej.
Po kilkuset metrach otrzymaliście kostki. Rzucać możecie oboje. percepcja+2K6> 21 Jeśli próg zostanie przekroczony, czujesz znajomych zapach... tlącego się węgla? Ulotny, delikatny, ale jednak.
- No i znalazłeś mnie - rzucił z uśmiechem - większy niż pająk... jednak cholera znany gatunek... ludzki - ach ten Red żartowniś. Dobrze że nie dodał gdzie go znalazł, doskonale pamiętał, pająk szedł do czarnego tunelu... Do dupy Romka znaczy. - Nie boisz sie tak sam... - zawiesił głos na chwilę - tooo co idziemy? - kiwnął głową w głąb korytarza.
- Może odnajdę też nieznanego? Usmiechnął i ruszył w głąb tunelu, trzymając latarenkę przed sobą. Oświetlał drogę pod stopami, czasem światłem racząc ściany albo sufit. Kroki odbijały się echem wokół niego, czasem jakiś żwir zazgrzytał pod stopami. Romek chciał przerwać tę ciszę, poprzeplataną głuchymi odgłosami. - Był pan tutaj już?
Spojrzał na Romesey lekko zaskoczony odpowiedział. No to idz człowieku. Pomyślał! Potem ugryzł się w język... - Niee, nie byłem, zajrzałem tutaj zobaczyłem światło... - taką wersję wydarzeń przyjął. - Ty jesteś naukowcem...
Romek odwrócił się przez ramię, by spojrzeć na Reda, jakby chciał z jego spojrzenia poznać prawdę. Nie miał jednak powodów, by mężczyźnie nie ufać. Byli razem na wyprawie, żaden drugiemu się nie naraził. - Podobno można tu spotkać szkielety uciekinierów. Wierzy pan w to? Chłopak zniżył nieco rękę i spojrzał pod nogi, także boki sobie oświetlając, jakby szukając tych kości, które mogły pozostać po zmarłych tu ludziach. Aż się wzdrygnął na samą myśl. Ale przecież wyjście stąd drugie musi być!
Różne legendy krążyły na temat plączących się pod miastem tuneli. Niektórzy mówili, że to właśnie nimi uciekł z miasta Rudyard Whinery wraz z kilkoma zaufanymi osobami. Inni, że tędy przemyca się broń, która trafia na czarny rynek. Na pewno służyły rebeliantom podczas Wielkiej Wojny.
Gdy dotarliście do rozwidlenia, usłyszeliście niewielki hałas. Gdzieś osuwał się strop? Jakiś kamień upadł na ziemię?
Romek momentalnie odwrócił się w stronę z której przybyli. Hałas mu się nie podobał, ale oświetlając sobie drogę, którą nadeszli, nic nie zauważył. Spojrzeniem więc wrócił do rozwidlenia i podniósł latarenkę, rzucając światło najpierw na jedną drogę, a następnie na drugą. - To gdzie teraz? Zapytał swego towarzysza, próbując coś wypatrzeć, marszcząc czoło.
- Kiedyś znalazłem w ruinach szkielet... człowieka... miał dziurę w głowie... o tu - wskazał palcem na środek czoła - wyglądało jak dziura po kuli - jasne że była po kuli Red doskonale to wiedział. - Wyglądało to na egzekucję - kontynuował ściszonym głosem co by podsycić tajemniczość opowieści... - ... i wie pan co to chyba żołnierz był - przystanęli na chwilę na rozwidleniu, a gdy się posypał gruz Red uniósł latarnie pod sufit. - Może jesteśmy pod ulicą - zamyślił się na chwilę - to w lewo może - wzruszył ramionami.
- No to w lewo! Stwierdził, bo nie było co się rozwodzić nad drogą. Następnym razem pójdzie w prawo. Te tunele mogą być tak długie, że sprawdzenie wszystkich zajmie sporo czasu. A Romek po zdaniu egzaminów nie miał co robić. - A co pan po ruinach tak łazi? One to chyba są już doszczętnie rozgrabione. Nawet cegły biedni zbierają.
Konstrukcja nad ich głowami zadrżała lekko. Łatwo było się domyślić, że muszą przechodzić gdzieś pod trasą tramwaju. Kolej, która przewoziła węgiel z kopalni znajdowała się z innej strony, przynajmniej tak mogło się na pierwszy rzut oka wydawać. W końcu szli w innym kierunku.
Po jednej ze ścian zaczęła spływać cienka strużka wody.
- Po co? Ja złom zbieram - wzruszył ramionami Red. Taki złomiarz z niego, nie wiadomo jednak czy był to żart czy też Red mówił poważnie. - Wiesz ty szukasz pająków a ja różnych części - szli po woli a Red co chwilę zerkał na sufit i kruszące się mury.
Romek się zatrzymał, przy strużce wody na ścianie. Wolną dłonią przejechał po chropowatej powierzchni i przyświecając latarenką, spojrzał w górę, szukając punktu z którego woda mogła tu przybyć. Rozejrzał się zaraz dookoła, drugą ścianę oświetlając i na sufit przelotnie spoglądając. - No nie wiem czy tu jakieś pająki znajdziesz. Tak jak pan złomu. To żeśmy się wybrali. Zażartował i ściągnął kapelusz by się podrapać po czubku głowy. Zaraz jednak wcisnął go na powrót i ruszył przed siebie.
Nie tylko w tym jednym miejscu ciekła woda. Szczerby powtarzały się co jakiś czas. Po godzinie obaj mężczyźni szli już zanurzając buty w wodzie. Dotarliście do kolejnego rozwidlenia. Red mógł już je pamiętać. Jedna z dróg była nie do przejścia. Ale druga... W oddali mrygało jakieś niewyraźne światełko, mogące być też wytworem wyobraźni. Oczy lubią płatać figle w ciemnościach.
Wypatrywał i wyczekiwał czegoś ciekawego. Chociaż zaczynała go już nużyć droga w ciemności, a woda coraz bardziej chlupotała pod butami, to jednak szedł dalej uparcie, jak na odkrywcę pasowało. - Ileż może być jeszcze tych rozwidleń? Rzucił sam do siebie, gdy stanęli przed wyborem. Na szczęście zablokowana droga ułatwiała obranie kolejnego kierunku. Chłopak widząc światło w dali, zmarszczył czoło i ruszył naprzód. Czyżby jacyś kolejni odkrywcy tu już przebywali?
- Tutaj a cholera ich wie, wiesz pójdziemy tędy - spojrzał na ścianę jasne że pamiętał , nawet jego wyrycia na murach są, dość świeże, nie dał jednak poznać po sobie że tu był. Spojrzał na światełko w tunelu. - Idziemy i uważaj pod nogi.
Im bliżej byli tym mieli większą pewność, że światełko nie jest li złudzeniem, czy figlem, jakie sprawić mogły im umysły. Z każdym krokiem ich oczy widziały lepiej. Z każdym krokiem zaczynali dostrzegać sylwetkę odzianą w ciemny płaszcz, pochyloną nad jakąś... stertą metalu? Jasne włosy i twarz kontrastowały ze strojem.
Romek zatrzymał się i zerknął na Reda, następnie wracając spojrzeniem na mężczyznę. No nie będą tak stali jak słup soli i się przyglądali, tak? Hannon więc odchrząknął, by zwrócić na siebie uwagę.
Nie było tak, że nieznajomy ich ignorował. Zwrócił w końcu uwagę na nich i na lampę, którą miał Red. Odwrócił głowę w ich stronę, a w jego oczach odbiło się światło płomienia. - Kim jesteście? - zapytał. Głos miał przyjemny dla ucha. Nietypowy. Mężczyzna był młody, miał może dwadzieścia kilka lat. Twarz gładką, włosy jasne, jakby malowało je słońce. U jego stóp leżał jeden z miejskich robotów. Bez ręki. Węgiel w jego metalowej powłoce się już kończył. Niemały udział w tym miała woda cieknąca ścianami.
Romek postąpił krok naprzód, wykonując za nim zaraz kolejny. Przyświecał sobie drogę, nie odrywając jednak spojrzenia od nieznajomego. Na jego pytanie miał ochotę zapytać o to samo. - Pewnie takimi samym poszukiwaczami jak pan. A widzę, że już się panu udało coś znaleźć. Podbródkiem wskazał na robota i podszedł już całkiem blisko, by rzucić okiem na maszynę. Co tu robiła? Porzucona? Student zerknął w boki, szukając źródła wody. Skąd przeciekała?
Indeks
