Rodzina Coben

Rozszerzył źrenice gdy wypowiedziała jak ze dobrze mu znane nazwisko. Właściwie jedną źrenice. Wbił wzrok w podłogę. Gdy wspomniała że nie pracuje, odetchną z ulgą a po chwili ponownie wpadł w zakłopotanie.
No tak nie pracowała bo nie widział jej tam gdy przesiadywał tam nocami. Albo dy był u niej w sypialni.
Chwilę myślał po czym podniósł wzrok i uśmiechnął się trochę sztucznie.
- Znam Beth... czasami korzystam z jej warsztatu - ooo jakby Metis wiedziała jak Red korzysta z warsztatu Beth - ma sporo narzędzi i wolnego miejsca a ja lubię sobie podłubać... - uśmiechnął się niepewnie po czym wpił wzrok w stół. Przypomniał sobie tą noc w warsztacie Beth. Lepiej już nic nie mówić...
Red szybko włożył ciastko do ust by zamknąć gębę i zając sie jedzeniem. Lepiej niech się już nie odzywa.
- Dobre... - rzucił przełykając jego resztki. Uśmiechnął się w jej kierunku.

Metis odwzajemniła uśmiech.
- Cieszę się, że ci smakują.
Zrobiła dla nich herbatę (lub kawę, jeśli Red sobie tego zażyczył), a ciastka rozłożyła na talerzyku, by mogli się swobodnie częstować. Znaczy - zrobiła to bardziej dla Reda. Sama niespecjalnie miała ochotę na słodycze. Usiadła przy stole. Popatrzyła na mężczyznę z lekkim uśmiechem. Naprawdę cieszyła się, że tu był. Jednak po jej twarzy przebiegł nagle jakiś cień.
- Wiesz... Po Loganie... - głos jej zadrżał, oczy zaszkliły się od łez. - Po Loganie zostało mi jeszcze Bistro. Powinnam się tym zająć... - westchnęła. - Nie wiem czy sama sobie poradzę.

Red to był taki ciasteczkowy potwór więc od razu zjadł trzy. Och jak on tęsknił za wypiekami Nainy. Tego nie mógł jej zarzuci. robiła najlepsze ciasta w mieście. Westchnął tylko.
Potem zobaczył szkliste oczy Metis.
- No ej... jakoś będzie dasz radę, moze idź do ratusza tam mają oferty, może kogoś znajdziesz do pomocy, zatrudnisz, ludzie szukają pracy. Przecież restauracja całkiem dobrze funkcjonuje. Może Beth... - i się wygadał - znaczy pani Sanders zna kogoś. Ona zna bardzo dużo ludzi.
Nie wiedział jak ma pomóc dziewczynie. Wiedział że życie przeszłością jest niemożliwe i się nie da, sam próbował i mu słabo wychodziło. Dlatego odpuścił. Ciekawe na jak długo.

Siedzieli długo rozmawiali w końcu gdy Metis już przestała szlochać a Red zjadł wszystkie ciastka poszedł do domu, oczywiście obiecał jej że bedzie zaglądał, jakiś kanał albo rurę odetkać. A co w końcu mechanik to czemu i nie hydraulik.

ZT

/ początek i koniec

Metis siedziała osamotniona w dużym mieszkaniu. Było przygotowane dla ałej rodziny - dla niej, dla Logana, dla jego braci i sióstr. A wszystko potoczyło się bardzo źle. Pomimo tego, że Metis poczyniła pewne kroki do powrotu do życia, nic nie dawało jej radości. Dzień za dniem popadała w coraz głebszą depresję. W końcu ból istnienia był zbyt silny, by go wytrzymać.
Dziewczyna, nastolatka jeszcze!, wolnym krokiem ruszyła do łazienki. Ale przedtem zahaczyła o kuchnię, by wziąć z niego długi nóż. Powlokła się do łazienki, odkręciła wodę, a potem patrzyła na ostrze, przysłuchując się wodzie. Otępiała z bólu, wyzuta ze wszystkich uczuć weszła do gorącej, niemal parzącej wody. Nie zastanawiała się, nie było nad czym. Cięła wzdłóż, dwa razy po każdej ręce. Nawet nie płakała, obojętnie patrzyła, jak wypływa z niej życie. Zasnęła bez bólu.

ZT [*]